หอมยังไม่รู้เรื่องของพี่เลย” ไพรหอมเบี่ยงประเด็น
“พี่เหรอคะ พี่เป็นหลานของคนใช้ที่นี่ค่ะ แต่ท่านเสียแล้วทั้งคู่ ตากับยายของพี่พาพี่มาอยู่ที่นี่ตอนอายุสิบสี่สิบห้าจ้ะ พอพวกท่านเสียพี่ก็ทำงานที่นี่แทนพวกท่าน”
“พี่เดือนก็อยู่ที่นี่หลายปีแล้วสิคะ”
“ก็ไม่กี่ปีจ้ะ จำความได้ว่าเติบโตมากับตายาย แล้วท่านก็พาพี่หางานทำไปทั่วไม่มีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง ก่อนที่จะมาอยู่กับคุณท่าน”
“หอมอยู่กับยายตั้งแต่เด็ก” น้ำเสียงของไพรหอมสั่นรัวจนเดือนเพ็ญสัมผัสได้
“ตอนตากับยายเสียพี่ก็เสียใจ แต่เวลาจะทำให้เราดีขึ้น เราต้องคิดว่าทุกคนเกิดมาแล้วต้องตาย ไม่เว้นแม้แต่เรา สัตว์โลกที่มีชีวิตทุกชนิดย่อมหมดอายุขัย ถ้าเราปล่อยวางไม่ได้ เราก็จะทุกข์ตลอดไป หอมยังต้องมีชีวิตไปอีก แต่ยายไปสบายแล้ว ตอนนี้ท่านอยู่บนสวรรค์ คงกำลังมองหอมอยู่ ถ้าหอมเอาแต่ร้องไห้ ท่านก็คงไม่สบายใจ”
“ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้หอมรู้สึกดีขึ้น”
“เชื่อ
