ไพรหอมจำได้ว่าแรกๆ ประจักรมาสอบถามว่าพอจะมีที่อยู่ให้อยู่ไปก่อนไหม แต่เมธาเสนอให้อยู่ที่นี่ พอดีร้านอาหารขาดคน ประจักรเองก็เห็นว่าจะได้หารายได้อีกช่องทางหนึ่ง ถึงแม้จะมีเงินก้อนที่ชบาให้มาแล้ว แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร ถ้าอยู่แบบไม่ทำงานแป๊บเดียวก็หมดแล้ว แต่ยิ่งอยู่ ไพรหอมยิ่งรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก
ไพรหอมนึกขอบคุณประจักรหลายครั้งที่เขาช่วยเธอเอาไว้จากลูกค้าชีกอ แต่ไม่วายโดนจริญญาแดกดันเอา อีกฝ่ายมักจะหาเรื่องเธออยู่เสมอ ไพรหอมไม่อยากให้ประจักรทะเลาะกับเพื่อน เธอจึงเงียบไม่ยอมเล่า และสงบปากสงบคำเอาไว้ให้มากที่สุด คิดว่าถ้าเธอทำให้จริญญารู้ว่าเธอไม่ได้คิดจะอ่อยลูกค้าหรือเล่นหูเล่นตากับผู้ชาย รวมถึงตั้งใจทำงาน อีกฝ่ายคงมองเธอในแง่ดีบ้าง
แต่เปล่าเลย ไพรหอมถอนใจเฮือก... คนเราจะเปลี่ยนความคิดนั้นยากยิ่งกว่าอะไร ถ้าเชื่อไปแบบนั้นแล้ว จะให้เปลี่ยนเป็นอื่นมันยากเหมือนเข็ญครกขึ้นภูเขา ในเมื่อมองไม
