เฌอริตามองค้อนคันปากยิกๆอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกไป ทว่าคำพูดยังไม่ทันหลุดออกจากริมฝีปากก็ถูกเสียงทุ้มของนนท์นภัสร์แทรกขึ้นซะก่อน
“อ้าวเฮียมีนไม่ลงอีกเหรอเฮีย”
“เจ็บตีน”
คำตอบของพรินทร์ทำให้เฌอริตาหันหวับไปมอง หญิงสาวเกือบจะถลึงตามองแล้วเพราะคิดว่าชายหนุ่มพูดล้อเรื่องที่เธอว่าให้ แต่พอได้ยินคำพูดประโยคถัดมาของนนท์นภัสร์ ความรู้สึกร้อนวูบวาบก็พุ่งชนใบหน้าสวยเหวี่ยงของเธอทันที เมื่อรู้แล้วว่าหูเพี้ยนไปเองก็ค่อยๆหันหน้ากลับมาให้อยู่ในองศาเดิม พยายามทำทุกอย่างให้แนบเนียนที่สุด แต่ทว่ามันคงเนียนไม่พอเธอถึงได้เห็นรอยยิ้มมุมปากของใครบางคน
“อ่อ... ที่ปะทะกับเฮียกั้งน่ะเหรอ”
พรินทร์ที่สายตายังอยู่ที่ใบหน้าสวยเหวี่ยงเบือนสายตากลับไปมองรุ่นน้องร่วมคณะ พยักหน้าเป็นการตอบรับ “อือ”
“เจ็บปะเฮีย?” ตอนพรินทร์กับกรการณ์ปะทะกันนนท์นภัสร์ที่อยู่ใกล้จุดปะทะถึงขั้นตะโกนร้องเสียงหลง แต่พอเห็นว่าทั้งสองคนลุก
