วันจันทร์ที่แสนทรมานเริ่มต้นขึ้นแล้ว ต้นไม้เดินหน้าหงอยเข้ามาในสำนักงานท่าทางหมดแรง เมื่อคืนคนสวยของเค้าว่าจะถึงคอนโดก็ดึกแล้ว แถมเช้านี้ยังต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานอีก คิดถึงอีกแล้ว ต้นไม้บ่นพึมพำคนเดียวแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงาน มือบางอ่อนนุ่มที่ได้สัมผัส กลิ่นน้ำหอม หอมกรุ่นเป็นเอกลักษณ์ที่เกาะแขนเค้า ทำไมวันนี้ไม่เป็นวันศุกร์ ต้นไม้ถอนหายใจก่อนจะลงมือทำงานแบบเพลียใจ
เสียงเพื่อนร่วมงานถามไถ่ถึงความสัมพันธ์ของเค้ากับคนสวย ต้นไม้ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึง เสียงเรียกชื่อ ที่เปล่งออกมาน้ำเสียงอ่อนหวานจนเพื่อนหมั่นไส้
"คุณแพรสวยน่ารัก ฉลาด ทำงานเก่ง เพอร์เฟคมาก"
เเล้วจะทนไหวหรอ เสาร์ อาทิตย์เจอกันที ต้นไม้พยักหน้ารับรู้ ตามจริงแล้ว หากคุณกรุณาไม่ป่วย คุณแพร ก็คงไม่ได้มาบ่อยๆแบบนี้ ต้นไม้รู้ดี
"ทำไงได้ รักเค้าไปแล้ว รักมากจนหมดหัวใจ"
เพื่อนๆโห่ออกมาอย่างหมั่นไส้ อาการหนักจริงโว้ย อะไรก็คุณแพร ทั
