ครืน~ ครืน~
"....." มือหนากดรับสายสัญญาณเรียกเข้าทันที เมื่อรู้ว่าเบอร์ปลายสายเป็นบุคคลที่เขาต้องการคุย ในช่วงเวลากำลังขับรถยนต์หลังเลิกเรียน
"คุณอยู่ไหนแล้วคะชนัตถ์ ลียาจะไปคุณที่บ้านเพื่อให้คุยเรื่องของเราให้จบสักทีนะคะ" ปลายสายมีน้ำเสียงปกติเหมือนทุกครั้ง
"ผมเพิ่งออกจากรั้วมหาวิทยาลัยเอง อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงน่าจะถึงบ้าน" น้ำเสียงเข้มบอก เขาพยามพูดดีกับเธอ เพราะกะว่าถ้าเจอหน้าจะได้คุยให้เข้าใจ แล้วแยกย้ายไปมีชีวิตต่อของตัวเอง โดยที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างเห็นดีด้วย
"พอดีเลยค่ะ ลียาสั่งอาหารมาเยอะเลย คุยกันไปกินข้าวกันไป"
"ผมคงไม่ได้ทานนะ พอดีต้องรีบไปเฝ้าร้าน" สู้ให้เขาตัดความสัมพันธ์กับเธอเนิ่นๆ ไม่อยากให้คาราคาซังอีกต่อไปแล้ว
"งั้นก็ตามใจคุณแล้วกันนะ ลียาจะรอคุณที่บ้านแล้วกันค่ะ"
"ครับ" ฝ่ามือหนากดตัดสัญญาณทิ้ง ก่อนจะเพ่งมองท้องถนนอย่างใจจดใจจ่อ สลับกันก็พยามส่งข้อความบอกใ
