หมับ! คราวนี้แรงกระชากดึงให้คนตัวเล็กโน้มไปใส่กลางอกกว้าง ก่อนที่เปลือกตาหนาจะเลื่อนเปิด ไล่มองผู้คนรอบเตียงทีล่ะคน
"จะหนีพี่ไปไหนอีก" เสียงแหบพร่าเอ่ยถาม มองใบหน้าคนรักที่คอยอยู่ในห้วงความฝันตลอดเวลา
"พี่ชนัตถ์จำเน่ได้หรอ จำทุกคนได้ใช่ไหมคะ...เน่ดีใจจังเลย" คนตัวเล็กโผล่กอดร่างกำยำแน่นไม่อายสนสายตาใคร เป็นความดีใจที่เธอไม่สามารถบอกได้เลย ว่ามันคือสิ่งที่ดีที่สุดขนาดไหน
"ยังเจ็บตรงไหนบ้างชนัตถ์ ให้พ่อตามหมอมาตรวจก่อนนะ" อังกูรบอก ปฏิเสธไม่ได้เวลานี้ท่านเองก็ดีใจไม่น้อย ที่ลูกชายได้ตื่นมาเจอหน้า
"ขอผมคุยกับน้องก่อนดีกว่าครับ" ชนัตถ์บอก แขนใหญ่ยังยกมาวางกอดบนร่างอรชร
"ให้หมอตรวจมึงก่อนดิว่ะ ยัยเน่ไม่ได้จะหนีไปตอนนี้สักหน่อย" มิลตันพูด ก่อนจะกดเรียกสัญญาณแจ้งเจ้าหน้าที่
"เราจะไปไหนเหรอเน่"
"ไปเรียนค่ะ ต้องบินไปไต้หวันคืนนี้" เธอบอกน้ำเสียงเศร้า อีกฝ่ายเพิ่งฟื้นลืมตา อยากจะเล่าเร
