ลู่จื้อก็มิใช่คนโลภนางต้องการขายระยะยาวราคานี้นางจึงพอใจ
“แต่ข้าขายให้คุณชายได้เดือนละยี่สิบไหเท่านั้นขอรับ” จางหมินคาดไม่ถึงว่าสุราที่หมักธรรมดาจะขายไหละสิบตำลึงทอง แต่เขานั้นไม่ได้นึกถึงว่าใช้น้ำจิตวิญญาณในการหมัก แคว้นที่ตนอยู่พลิกหาให้ทั่วยังไม่รู้ว่าจะมีหรือเปล่า
“เช่นนั้นก็เขียนสัญญากันเถิด แต่ยังคงเป็นเช่นเดิม ข้าจะเก็บเป็นความลับ” เซียวซีซวนรีบพูดเมื่อเขาเห็นลู่จื้อเหมือนจะเอ่ยปากเรื่องนี้ (ทำเป็นมารู้ดี)
จากนั้นทั้งสามขอตัวออกไปตลาดค้าทาส ลู่จื้ออยากจะได้ทาสมาปลูกผักในที่ดินสี่สิบหมู่ที่ว่างอยู่ ผักส่วนนี้นางจะทำเป็นผักดอง หรือกิมจิ แต่นางจะให้บ้านท่านตาเป็นคนทำกิจการนี้ เพราะการขายปลาเพียงอย่างเดียวคงทำได้ไม่นาน ชาวบ้านที่มาพบหลุมดักปลาก็สามารถนำไปทำได้
นางอยากจะช่วยให้บ้านท่านตาสามารถยืนได้ตนเอง จินเจากับจินฉือสมควรที่จะได้เข้าสถานศึกษา ยังไงคนมีความรู้ติดตัวก็ใช้ชีวิตได้ง่า
