ยามที่ผ้าปิดหน้าถูกดึงออก ใบหน้างามก็เผยออกมาให้เขาได้เห็น โจวหรงเฉิงตกตะลึงนิ่งค้างไปทันที ก่อนหน้านี้ว่างามมากแล้ว แต่ยามนี้กลับงามยิ่งกว่าเดิม ทั้งเย้ายวนเสียจนเขาไม่ต้องการให้ผู้ใดเห็น
ที่เคยว่านางเป็นนางจิ้งจอกล่อลวงบุรุษยามที่ปรายตามอง แต่ตอนนี้ต่อให้นางไม่ต้องปรายตามองบุรุษทั้งหลายก็คงยอมสยบแทบเท้าของนาง
“ปิดไว้เช่นเดิมดีแล้ว” เขาผูกผ้าปิดหน้าให้นางด้วยตนเอง ทั้งยังตรวจดูว่าแน่นหนาดีหรือไม่
“ไปได้หรือยัง” นางถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ
“เชิญนายหญิงขอรับ” เขาผายมือไปทางประตู
“เหอะ!!! เป็นเสี่ยวเฮยหรือไง” นางเดินออกไปหาเซียวซีซวน ก่อนที่ทั้งหมดจะออกไปที่โรงเก็บสินค้าที่อยู่ด้านนอกของเมืองหลวง
เมื่อขึ้นนั่งบนรถม้า ลู่จื้อนางจึงปลดผ้าปิดหน้าออก ด้วยนึกรำคาญ ที่ผ่านมาน้อยครั้งนักที่นางจะปิดหน้าออกไปด้านนอก
ผ้าม่านรถม้าเปิดขึ้นยามที่รถม้าวิ่ง คนที่อยู่ด้านนอกมองเขามาจึงได้เห็นสาวงามที
