นางอยากจะหันไปทุบตีโจวหรงเฉิงสักยก เขาพานางมาโดยที่นางไม่ได้เตรียมตัวให้ดีเสียก่อน ตอนนี้นางจึงเสียอาการทำตัวไม่ถูกสักนิด
“เอ่อ...ข้าน้อยจางลู่จื้อเจ้าค่ะ” นางยิ้มแห้งออกมา ด้วยไม่รู้จะทำตัวเช่นใด
“นั่งก่อนเถิด” เสนาบดีโจวผายมือไปที่เก้าอี้
“แล้วเจ้ามาที่จวนของข้าได้อย่างไร” ฮูหยินโจวที่เพิ่งจะหาเสียงตนเองเจอก็เอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย
เวลานี้เป็นเวลาที่ห้ามออกนอกจวนแล้ว หากบุตรชายของเขาไปรับนางมาก็คงต้องพบเจอเจ้าหน้าที่ระหว่างทาง พรุ่งนี้ในเมืองหลวงคงได้มีแต่คนพูดถึงเรื่องนี้กันแน่
“นางเป็นผู้ฝึกตนขั้นเซียน มีมิติจิตขอรับ”
“มิติจิตเช่นนั้นรึ!!!” เสนาบดีโจวพอจะรู้เรื่องนี้อยู่ไม่น้อย จึงได้ร้องออกมาเสียงดัง ผิดกับฮูหยินโจวที่นั่งน่าฉงน นางไม่เข้าใจเรื่องมิติจิต ทั้งยังไม่เข้าใจว่ามีมิติจิต เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ลู่จื้อเข้ามาอยู่ในจวนของนาง
“เอ่อ...แล้วเกี่ยวอันใดกับที่นางเข้ามาอยู่ในจว
