นางได้แต่กลอกตาอย่างเบื่อหน่าย นางยังไม่รู้เลยว่าองค์ชายรองจะมาไม้ไหน เจ้าพวกนี้ก็เข้ามาขวางไว้เสียแล้ว
“เจ้าหมายความเช่นไร” องค์ชายรองมองไปที่โจวหรงเฉิงอย่างไม่พอใจ
“เป็นเช่นที่พระองค์ได้ยิน จื้อเออร์นางเป็นว่าที่คู่หมั้นของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” ลู่จื้อหันไปมองเขาอย่างรวดเร็ว แม้แต่เซียวซีซวนกับหลินตงหยางยังอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่สหายเอ่ยพูดออกมา
“เป็นแค่ว่าที่ มิใช่รึ” ฉีเฟยเทียนยิ้มเยาะออกมา แม้แต่ภรรยาผู้อื่นหากเขาต้องการ เขายังแย่งมาได้ นับประสาอะไรกับแค่ว่าที่ ยังไม่ได้มีสัญญาหมั้นหมายเสียหน่อย
ใบหน้าของโจวหรงเฉิงคล้ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ได้เห็นรอยยิ้มเยาะขององค์ชายรอง
“เอ่อ...พวกท่านออกไปจากห้องข้าได้แล้ว ข้าจะรอดูบัณฑิต” ลู่จื้อเอ่ยออกมาอย่างหมดความอดทน ที่พวกเขาเข้ามาขัดความสุขของนาง
องค์ชายรอง นั่งลงที่เก้าอี้ทันที โดยไม่สนใจสายตาของทุกคนภายในห้อง
“มาแล้ว”
