When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
วันต่อมา... “ของอะไรของเธอเยอะแยะวะแม่ง ปวดหลังฉิบ!” เสียงเซอร์เวย์สบถเอ่ยออกมาด้วยความหัวเสียหลังจากที่เขาถูกขวัญข้าวหลอกให้ไปรับที่สนามบินพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมาย “อย่าบ่น” ขวัญข้าวเอ่ยพร้อมกับเปิดประตูห้องคอนโดขนาดเล็กของตัวเองให้คนเป็นเพื่อนได้เข้าเอาของที่เธอหอบมาจากที่บ้านเอาไปวาง “s**t! เธอแม่งสุดยอดคน หลอกใช้ฉันจนได้ ยัย...!” “เงียบไป อย่าพูดมาก” ริมฝีปากบางเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปนั่งลงยังบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งด้วยสีหน้าท่าทีปกติ ต่างจากเซอร์เวย์ที่หอบหายใจเดินเอากระเป๋าใบใหญ่ของคนตัวเล็กเข้าไปวางไว้ตามที่อีกคนบอก ซึ่งตลอดการยกนั้นก็เต็มไปด้วยคำสบถที่ออกมาจากปากหนาของเซอร์เวย์ไม่หยุด ทว่าในขณะนั้นเอง ออดดด ออดดด ~ เสียงออดห้องขวัญข้าวก็ดังขึ้นทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ชะงักหันไปมองยังประตูห้องคอนโดตัวเอง “ใครมา” เซอร์เวย์ที่ยืนอยู่หันไปมองหน้า