@20 นาทีต่อมา
เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กเริ่มเบาลงอย่างช้า ๆ จนแทบจะเงียบไปเลย พระแพงนั่งนิ่ง ริมฝีปากบางขบกันแน่น เธอเอาแต่เงียบ ไม่ยอมพูดกับผมเลยสักคำ ตั้งแต่คบกันมานี่ คงจะเป็นครั้งแรกที่เธอสงบเสงี่ยมได้ยาวนานขนาดนี้ ผมมองใบหน้าหวานที่เคยเปื้อนยิ้มสดใสเต็มไปหมด ตอนนี้กลับมีเพียงคราบน้ำตาที่เพิ่งจางหายไปไม่นาน ผมนั่งกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอกกว้าง รู้สึกถึงร่างกายอ่อนแรงที่ค่อย ๆ คลายตัวลงใต้ความอบอุ่นของผม แต่ไม่นานนัก คนตัวเล็กก็ค่อย ๆ ขยับลำตัวออกจากแผงอกของผมอย่างช้า ๆ มือเล็กดันอกผมเบา ๆ พร้อมกับเสียงอ่อนแอ
"ปล่อยหนูได้แล้ว"
ผมส่งสายตาอ้อนวอนก่อนจะถามเสียงแผ่ว "จะไปไหนครับ..."
เธอหันหน้ามา ทิ้งสายตางอน ๆ พร้อมกับย่นคิ้วเล็กน้อย เหมือนเด็กน้อยกำลังประชด
"ไปหาผัวใหม่มั้ง..."
คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ ใบหน้าของพระแพงที่กำลังงอนทำให้ผมอดอมยิ้มไม่ได้ แต่สายตาผมกลับฉายแววดุดันอย่า
