บทที่8 เป็นแฟนกันนะ

1379 Words

คอนโดหรูบ่งบอกสถานะของผู้อาศัยได้อย่างดี สถานที่นัดพบกันครั้งแรกของพรูฟและน้องเมษาของเขา เมื่อมาถึงก็ไม่ลืมส่งข้อความบอกเธอ ได้รับข้อความกลับว่าให้ยืนรอหน้าลิฟท์แล้วเธอจะลงมารับเพราะขึ้นไปเองไม่ได้ ขายาวๆ ภายใต้กางเกงยีนส์ผ้าดีก้าวยาวๆ ไปหยุดหน้าลิฟท์สีทองเงินอร่าม หัวใจเต้นระรัวที่จะได้เจอกับว่าที่แฟนสาวนอกสถานที่เป็นครั้งแรก ตั้งแต่คุยกันมาก็เจอกันแค่ในรั้วมหาลัย มากสุดก็พาไปเดินห้างกินข้าว แล้วก็ต้องไปส่งเธอที่มหาลัยเพื่อเอารถของเธอคืน ครั้งนี้เขาถึงได้ตื่นเต้นแบบนี้ไง มันเป็นสถานที่ที่แปลกใหม่ในความสัมพันธ์ของเรา เป็นสถานที่ที่สามารถพัฒนาอะไรได้หลายอย่าง ติ๊ง! ยืนคิดอะไรเพลินๆ เสียงลิฟท์ก็ดังขึ้น ประตูลิฟท์ค่อยๆ เปิดออกพร้อมกับร่างระหงสวยงามไปทุกส่วนส่งยิ้มให้เขา พรูฟยกยิ้มตอบรับก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟท์โดยไม่ต้องรอให้เธอชวน ประตูลิฟท์ปิดลงอีกครั้งโดยมีเจ้าของพื้นที่แตะคีย์การ์ดสั่งการ “ขับรถมาไม่เมาแน่นะ” เงยหน้าขึ้นถามเขาด้วยรอยยิ้ม “พิสูจน์สิครับ” พูดพร้อมกับก้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าของเธอ “กลิ่นเหล้าแรงมาก” พูดด้วยรอยยิ้มเขินอายก่อนจะหันหน้าหนีไป “ไม่เมาครับ แค่อยู่ในภาวะจริงใจที่สุด” หมายถึงไม่เมา แต่พูดความจริงทุกอย่างแน่นอน หลังจากนี้หากเขาพูดอะไรออกไป เธอสามารถเชื่อได้ทุกอย่าง “คิดผิดหรือเปล่าที่ให้มาหา” บ่นกระปอดประแปดอย่างไม่จริงจัง “ถ้าไล่กลับตอนนี้พี่เสียใจเป็นเดือนแน่” ไม่เว่อร์ครับ ไม่เกินจริงด้วย มาถึงขนาดนี้อย่างน้อยก็ต้องได้นอนจับมือ หรอวะ? ติ๊ง! เสียงดังขึ้นทำให้เขาหยุดหยอดคำหวาน ก้าวตามร่างระหงในชุดลำลองสบายๆ ที่... “อึก!” เผลอกลืนน้ำหลายขณะมองสะโพกกลมของเธอ ไม่ได้หื่น ไม่ได้ล่วงละเมิดทางสายตา แต่กางเกงขาสั้นที่ปิดก้นได้พอดี จังหวะการเดินนวยนาดของเธอมันทำให้เขาร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างยากจะควบคุมได้ เดินมาหยุดด้านหลังในระยะประชิด ได้กลิ่นกายหอมยั่วยวนจนเผลอสูดดม ประตูห้องถูกผลักเข้าไปก่อนเจ้าของห้องจะเชื้อเชิญเขาด้วยสายตา ไม่รอช้าที่จะก้าวตามไป “ห้องน่าอยู่จังครับ” ดูสะอาดเป็นระเบียบ การตกแต่งออกแนวหรูหรา ไม่มากไปไม่น้อยไป ดูจากสไตล์การแต่งห้องรวมถึงการแต่งตัวของเจ้าของห้องแล้วตอบได้เลยว่าไม่ใช่สาวหวาน ไม่เฉียดใกล้เลยสักนิด “วันนี้เห็นห้องเมแล้ว วันหลังต้องให้เมเห็นห้องพี่พรูฟบ้างแล้วนะ” พูดออกมาเหมือนไม่จริงจัง แต่เธอจะรู้ไหมว่าทิ้งความหนักใจให้เขาได้ง่ายๆ “ได้ครับ” ถึงอย่างนั้นก็ต้องรับปากอย่างไม่ให้เธอเอะใจหรือสงสัยอะไร ถ้าถึงวันที่เธออยากไปจริง ให้ตายก็ต้องไล่เมษาออกจากห้องไปก่อน “ดื่มอะไรไหมคะ” เธอเดินนำไปที่โซฟา ถามขึ้นตามมารยาทของเจ้าของห้อง แต่ระหว่างถามถอดเสื้อคาร์ดิแกนออก “อึก!” แม้จะไม่อยากทำให้เธอกลัว แต่สายตาของเขาตอนนี้มันไม่สามารถละออกจากหน้าอกนูนใหญ่ภายใต้เสื้อสายเดี่ยวรัดรูปของเธอได้เลย “ไม่คิดจะมองหน้าเมเลยหรอ” คำหยอกล้อดังขึ้นถาม “ขอโทษครับ” ไม่ได้มีเจตนาแค่หวังร่างกายของเธออย่างเดียวจริงๆ แต่ร่างกายที่สวยงามสมส่วนและเต็มแน่นขนาดนี้จะไม่ให้เผลอตัวได้ยังไง ผู้ชายทั้งแท่งนะเว้ย แท่งที่กำลัง... “ทะลึ่ง” ว่าให้เขาอย่างไม่จริงจัง เดินไปที่โซนครัวเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋องมาหนึ่งแพค นั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน ห่างกันเล็กน้อย “ดื่มกับพี่ไหม” เห็นหิ้วมาทั้งแพคแบบนี้ให้ดื่มคนเดียวจะสนุกได้ยังไง “ดื่มค่ะ” ตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปเปิดทีวีเลื่อนหาหนังดู “นี่ครับ” พรูฟทำหน้าที่จัดการกับเบียร์ตรงหน้า เปิดและยื่นให้เธอ “ขอบคุณค่ะ” มือเล็กรับไปสัมผัสกับมือเขาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้มีใครรู้สึกตกใจอะไร เพราะเคยจับมือหอมแก้มกันมาแล้ว “พี่พรูฟดูหนังผีไหม” “ได้ทุกเรื่องครับ” เพราะคงไม่สนใจหนังหรอกครับ พี่สนใจน้องเมมากกว่า “น้องเมชอบดูหนังผีหรอ” ถึงอย่างนั้นก็ถามเธอด้วยความอยากรู้ เขาอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ อยากรู้จักเธอทุกอย่าง บอกแล้วว่าคนนี้จริงจัง ไม่งั้นนัดกระชับมิดตั้งแต่แรกที่คุยกันแล้ว “ค่ะ ชอบหนังผีมาก” ตอบเสร็จก็หันใบหน้าสวยมามองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “แล้วก็ชอบหนังผู้ใหญ่ด้วย” “แล้วทำไมเราไม่ดูหนังนั้นกันล่ะครับ” กลืนน้ำลายมองสบตาเธอเหมือนต้องมนต์ ถามออกมาราวกับคนไร้สติล่องลอย “ไม่เอาค่ะ อันตราย” มันอันตรายตั้งแต่น้องหยอกล้อพี่แบบนี้ในสถานการณ์แบบนี้แล้วครับ “คนที่อันตรายคือน้องเมนั่นแหละ” กล่าวโทษเธออย่างตรงไปตรงมา “ทำไมคะ” เอียงคอเล็กน้อยถามกลับอย่างไม่เข้าใจ ดูใสซื่อไม่น้อย “คนที่มีพลังทำลายล้างพี่อยู่ตลอดเวลา” ไม่ใช่มุกหยอดสาวครับ แต่มันคือความจริงที่เขาเผชิญหน้า ถูกเธอเล่นกับหัวใจและความรู้สึกทุกครั้งโดยเฉพาะรอยยิ้มและแววตา “เมเก่งขนาดนั้นเลยหรอ” ไม่ถามเปล่า ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสกับลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ “ทำลายล้างผู้ชายร้ายกาจอย่างพี่พรูฟได้จริงๆ หรอ” ถามย้ำออกมาเหมือนไม่เชื่อใจความสามารถของตัวเองเลยสักนิด สบตากับเขาอยู่ตลอดเวลา ปากอิ่มยกยิ้มหวานเย้ายวนจนเขามึนเมามากกว่าเหล้าทั้งหมดที่กินมา “ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ” ว่าเธอน่ะเก่งมาก “แล้วพี่ก็ไม่ใช่ผู้ชายร้ายกาจ หากได้รักใครแล้วจริงจังมาก” ประกาศชัดว่าเขาเป็นพวกรักจริงหวังแต่ง แล้วถ้าน้องพร้อมพี่จะสู่ขอพรุ่งนี้เลยก็ได้ “พูดแบบนี้อยากแต่งงานกับพี่พรูฟจัง” ดูแม่สาวสวยของเขาสิ เคยยอมเขาที่ไหนกัน แล้วแบบนี้ยังกล้ามาคิดว่าตัวเองไม่เก่ง ว่าเขาร้ายกาจได้ยังไง เธอน่ะ มันร้ายกว่าเขาอีก “ถ้าน้องเมพร้อม พี่ไปสู่ขอพรุ่งนี้เลยก็ได้” ไม่เล่นครับ พร้อมมีเมียชื่อเมษา หมายถึงคนนี้นะ คนที่กูหาเอง ไม่ใช่ที่แม่หาให้ “ง่ายขนาดนี้จริงใจหรือเปล่า” ทาบมือบางลงใบหน้าด้านซ้ายของเขาแล้วถามขึ้นด้วยแววตาหวานหยด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์หายไปเหมือนอยากได้คำตอบจริงๆ “ไม่เคยพูดเรื่องแต่งงานกับใครครับ” แม้แต่แฟนคนแรกที่เคยคบและอยู่กินกันช่วงหนึ่งก็ยังไม่เคยถึงขั้นพูดถึงการแต่งงานเลย “อย่าหลอกให้เมดีใจเล่นนะ” ยู่ปากเบาๆ เตือนเขา “บอกแล้วว่าอยู่ในภาวะจริงใจที่สุด” พูดทุกอย่างด้วยความสัจจริงไม่ติงนังแน่นอน “ปากหวานแบบนี้หวังอะไรหรือเปล่าคะ” “หวังให้น้องเมชิมครับ” ใช่ครับ อยากให้น้องได้รู้ว่าปากพี่หวานกว่าที่น้องคิด แล้วไม่ใช่แค่ปากที่หวาน “.....” เธอไม่ได้ตอบอะไร มองสบตากลับด้วยแววตาที่หดปรือลง และก็หลุบมองมาที่ริมฝีปากของเขา นิ้วโป้งเล็กๆ ขยับมาเกลี่ยริมฝีปากของเขาเบาๆ แล้วไม่นานใบหน้าสวยก็ค่อยๆ ขยับมาใกล้เรื่อยๆ กระทั่งเขาได้รู้ความจริง ปากน้องนางนันหวานกว่าของเขาเป็นไหนๆ “เป็นแฟนกันนะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more