หนึ่งวันผ่านไป สองวันผ่านไป สามวันผ่านไปที่เขมหายเงียบไปไม่มาหา อิงฟ้าก็เริ่มใจคอไม่ดี อยากโทรหาแต่กลัวไปรบกวนเวลาทำงานของเขา จึงทำได้แค่ส่งไลน์ไปหาเท่านั้น แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนหนึ่งอาทิตย์ที่เขาหายเงียบไป เพราะไม่มีการเปิดอ่านข้อความที่เธอส่งไปสักข้อความ
“หายไปไหนของเขานะ หรือว่าโกรธเราจนไม่อยากเห็นหน้า” พึมพำออกมาเบาๆ มองเจ้ามีบุญที่นอนหลับอยู่บนเบาะก็เผลอยิ้มออกมา
เป็นเจ้ามีบุญนี่ก็ดีเนาะ ไม่ต้องรับรู้อะไร ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องคิดมาก
เข้าสู่อาทิตย์ที่สองที่เขมหายไปไม่มาหา ครั้งนี้อิงฟ้าไม่สามารถทนความคิดถึง อยากรู้ ไม่สบายใจได้อีก เพราะตลอดสองอาทิตย์ที่เขมหายไป เธอส่งข้อความหาเขาทุกวัน แต่ก็ยังไม่มีการเปิดอ่านสักข้อความ หญิงสาวจึงตัดสินใจโทรหาสกล เพราะอย่างน้อยได้รู้ว่าเขาสบายดีเธอก็ดีใจ
“สวัสดีค่ะ คุณสกลนี่อิงนะคะ” อิงฟ้ากรอกเสียงลงไปตามสายเมื่อปลายสายกดรับ
(อ๋อ! ครับ มีอะไรให้รับ
