อิงฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเขม หัวใจเต้นผิดจังหวะไปเสียหมด มือไม้เย็นเฉียบแต่แปลกที่มีเหงื่อซึมออกมา เธอไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าเธอเป็นเช่นไร แต่ให้เดาคงซีดเผือดแทบเป็นกระดาษ ความรู้สึกบางอย่างบอกเธอว่า สิ่งที่เขมจะพูดต่อจากนี้ไม่ใช่เรื่องดี
เขมมองใบหน้าซีดเซียวของคนข้างกาย จนเผลอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าที่ไม่ได้เห็นมาแรมเดือน ใบหน้าที่ผุดเข้ามาในสมองเป็นระยะ ใบหน้าที่ทำให้เขาต้องตัดสินใจมาที่นี่ในวันนี้
“คุณเขมจะพูดอะไรกับอิงเหรอคะ” พูดออกไปแล้วก็เหมือนตัวเองจะร้องไห้ รู้สึกว่าตอนนี้เธออ่อนแอมากกว่าครั้งไหน อ่อนแอจนต้องจับมือตัวเองที่วางอยู่บนตักเอาไว้แน่น
“เธอจะไม่ถามฉันหน่อยเหรอ ว่าฉันหายไปไหนเป็นเดือน” อิงฟ้าอดไม่ได้ที่จะไม่เงยหน้าขึ้นสบตากับเขม
เธออยากถามสิ เธออยากรู้สิ แต่เธอกลัวคำตอบไงล่ะ ภาพที่เธอเห็นวันนั้น ภาพของเขากับผู้หญิงคนนั้น ตามหลอกหลอนให้เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับมาจน
