อิงฟ้านั่งรอฟังในสิ่งที่เขมบอกว่าจะอธิบายให้เธอฟังถึงเรื่องราวทั้งหมด โดยมีข้อแม้ขอให้เธอทานอาหารเสียก่อน เพราะคุณหมอแจ้งว่าร่างกายของเธออ่อนเพลียมาก อิงฟ้าจึงฝืนทานข้าวต้มจนเกือบหมดชาม ทว่าทานลงไปได้ไม่นานก็ต้องรีบลงจากเตียงเข้าห้องน้ำไปอาเจียนออกมาจนหมด โดยมีเขมนั่งเฝ้าไม่ห่าง
“นี่เธอแพ้ขนาดนี้เลยเหรอ เป็นมาแล้วกี่วันได้ไปหาหมอบ้างไหม ผอมลงหรือเปล่าเนี่ย”
“เรื่องนี้เอาไว้ก่อนเถอะค่ะ บอกมาก่อนว่ามาตามอิงแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรกันแน่ ถ้าจะมาล้อเล่นกับความรู้สึกอิงก็กลับไปเถอะค่ะ อิงไม่สนุกด้วยหรอกนะ คนเดินจากไปกับคนถูกบอกลา ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน มันเจ็บไม่เท่ากันไม่รู้หรือไง คุณไม่เจ็บแต่อิงเจ็บ และอิงก็ไม่อยากเจ็บอีก อิงรู้ว่าอิงเป็นได้แค่ไหน แต่อิงดันห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ คนที่รู้สึกมันเลยเจ็บที่สุด” เอ่ยออกมาเสียงสั่นเครือ เขมจับมืออิงฟ้าเอาไว้แน่น สายตาจ้องอยู่ที่ใบหน้าของหญิ
