ภายใต้ตึกสูงตั้งตระหง่าน นิกุลมองป้ายวรจินดา เขาเคยมาที่นี่ครั้งล่าสุดเมื่อปีที่แล้วในวันประชุมผู้ถือหุ้น และนั่นเขาก็ไม่เคยมาอีกเลย ใบหน้าที่ทรุดโทรมจากความเครียดเรื่องที่อยู่เรื่องการใช้จ่าย เงินเพียงห้าแสนไม่นานก็ค่อย ๆ ร่อยหรอลงและไม่เห็นทางที่จะสามารถทำเงินได้เลย
วันนี้เขารับรู้ว่ามีประชุมผู้ถือหุ้นและคิดว่าจะน่าจะพบกับปานมุกลูกสาวของตนได้ เพราะตนเทียวไปที่บ้านหลายรอบแล้วแต่ไม่เจอ
เขายืนรออยู่ด้านหน้าจนเหงื่อเริ่มซึมเพราะอากาศที่ร้อนของเมืองไทย ทำให้ต้องคอยซับเหงื่อที่ซึมจนผ้าเช็ดหน้าชื้นทั้งผืน
เมื่อเขาก้าวเข้าไปด้านใน ก็ถูกยามกันไว้เพราะไม่ได้ระบุว่าติดต่อผู้ใด เขาจึงทำได้เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นเท่านั้น
ปานมุกเดินลงมาพร้อมรัตนา สองคนต่างพูดคุยตามประสายายหลาน แต่เมื่อออกจากประตูเพื่อรอรถมารับนั้น นิกุลก็ปรี่เข้ามาหาทันที
“มุก...พ่อมีเรื่องอยากคุยด้วย” น้ำเสียงเคร่งเครียดแกมข
