7 โลกกลมจริงๆ

631 Words

“คุณเป็นใคร? ทำไมมาอยู่ตรงนี้?” เสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยความไม่ไว้วางใจดังขึ้น แพรไหมรู้ดีว่าถ้าไม่อธิบายให้ชัดเจน อีกฝ่ายต้องเข้าใจผิดแน่ๆ! เมื่อคิดได้ดังนั้น แพรไหมจึงเงยหน้าขึ้น “ฉันเพิ่งมาใหม่ค่ะ…” แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ ทันทีที่เห็นคนตรงหน้า เธอก็ชะงักไป สมองของเธอขาวโพลนไปหลายวินาที! ทำไมเป็นเขาได้ล่ะ? พชร! เขาเป็นประธานเรย์เดล กรุ๊ปงั้นเหรอ? เป็นไปได้ยังไง? ในเสี้ยววินาทีนั้น ความคิดมากมายก็ผุดขึ้นมาในหัวของแพรไหม สิ่งที่เธอคิดเป็นอย่างแรกคือต้องหันหลังและรีบเดินออกไป แต่เหมือนขาของเธอแข็งจนขยับไม่ได้ ในตอนนี้ พชรดูเป็นผู้ใหญ่และสุขุมกว่าเมื่อหลายปีก่อน อีกทั้งใบหน้าที่เด่นชัดและเข้ารูปมากขึ้น ทำให้เขาดูหล่อเหลาจนละสายตาไม่ได้ เมื่อเห็นหน้าพชร แพรไหมก็ทั้งตกใจและประหลาดใจ ส่วนพชรก็กำลังมองเธอด้วยใช่กัน ใบหน้าเรียวเล็ก ผิวเนียนขาว ริมฝีปากสีชมพูอ่อน จมูกเรียวเล็กได้รูป อีกทั้งดวงตากลมโตคู่นั้น ที่ใสแวววาวราวกับหยดน้ำ ต้องยอมรับว่าผู้หญิงตรงหน้าสวยมากจริงๆ ถึงแม้เขาจะมีผู้หญิงสวยเข้ามาไม่ขาดสาย แต่คนที่ทำให้รู้สึกสดชื่นสบายตาตั้งแต่แรกเห็นนั้นมีน้อยมาก แต่ทว่าทำไม… เธอถึงมองเขาด้วยสายตา...แปลก ๆ หรือว่าเธอรู้จักเขา? แต่เท่าที่เขาจำได้ เขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้แน่นอน ถ้ารู้จัก เขาต้องจำได้แน่นอน “คุณยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะ!” เสียงเข้มของพชรทำให้แพรไหมกลับมามีสติ แพรไหมตอบกลับ “เอ่อ ฉันคือ…” “เธอแอบฟังหรือเปล่า?” จู่ๆ มินนี่ก็พูดขึ้น ในขณะที่เดินออกมาจากข้างใน เธอจ้องไปที่แพรไหม ผู้หญิงสวยมักไม่ถูกกันเสมอ พอเธอเห็นแพรไหม ก็รู้สึกไม่ชอบหน้าอีกฝ่ายทันที ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับเธอแล้ว แพรไหมคือคนที่มาขัดจังหวะเรื่องดี ๆ ของเธอ! เมื่อได้ยินดังนั้น แพรไหมก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เธอมองมินนี่ที่กำลังส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้ “ฉันชื่อแพรไหม เป็นดีไซเนอร์คนใหม่ มาที่นี่เพื่อรายงานตัวกับท่านประธานค่ะ!!” แพรไหมเงยหน้าขึ้นพูดกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่หวาดกลัวหรืออวดดีจนเกินไป ทำให้ไม่มีใครต่อว่าอะไรเธอได้ “แพร…ไหม?” พชรพูดช้า ๆ ดวงตาเรียวรีจ้องมองไปที่เธอ เมื่อได้ยินพชรเรียกชื่อตัวเอง หัวใจของแพรไหมก็เต้นรัวด้วยความตื่นเต้น เธอกลัวว่าเขาจะจำได้ มือของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ! โลกกลมจริงๆ ไม่คิดเลยว่าประธานของเรย์เดลจะเป็นเขา! ถ้ารู้แบบนี้ เธอคงไม่มาทำงานที่นี่แน่นอน! “คุณตามผมเข้ามา!” พชรพูดขึ้น “พชร…” มินนี่มองพชรด้วยความไม่พอใจ “มินนี่ คุณกลับไปก่อน ผมยังมีงานต้องทำ เสร็จงานแล้วจะโทรหา” พชรพูดอย่างหนักแน่น มินนี่รู้ดีว่าพชรเป็นคนบ้างาน เขาให้ความสำคัญกับงานเป็นอย่างมาก เธออยู่กับเขามานานเธอจึงเข้าใจดี แต่ทว่า… มินนี่มองไปทางแพรไหมอีกครั้งก่อนจะพูดขึ้น “งั้นฉันจะรอโทรศัพท์จากคุณนะคะ!” “อืม!” พูดจบ มินนี่ก็ส่งสายตาเป็นคำเตือนให้แพรไหมก่อนจะหันหลังเดินออกไป แพรไหมยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยท่าทีปกติ เมื่อมินนี่ออกไปแล้ว ทำให้ตอนนี้เหลือแค่พวกเขาสองคน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more