กำนันพ่อลูกอ่อน

ตอนที่ 5

"ตากับยายไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ คนตำบลเดียวกันก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว"

กำนันทองแท้ไหว้ทั้งสอง แล้วยื่นมือไปจับมือของทั้งสองคนให้เอามือลง

"หลานสาวของตากับยายถึงบ้านโดยปลอดภัยแล้ว ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ"

พอกำนันบอกว่าจะกลับ ยายนิ่มก็รีบเชิญอยู่ต่อ เพราะยังไม่ทันได้ตอบแทน ที่กำนันพาหลานสาวมาส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัย

"พ่อกำนันอยู่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนสิจ๊ะ"

"ไม่เป็นไรครับ ผมขอกลับไปกินที่บ้านแล้วกัน ผมไม่อยากรบกวนตากับยาย"

"รบกวนอะไรกันล่ะครับ ให้ตากับยายได้ตอบแทนพ่อกำนันหน่อยเถอะ กินข้าวบ้านเราสักคำนะครับ"

ตาพุกอยากตอบแทนบุญคุณที่กำนันช่วยเหลือหลานสาว แต่เพราะไม่มีเงินมีทองมากมาย ผู้สูงวัยจึงอยากจะตอบแทนเป็นกับข้าวบ้าน ๆ สักมื้อ

"ไม่รบกวนดีกว่าครับ ผมจะรีบกลับไปหาลูกชาย"

เขาไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน ป่านนี้ทองแท่งน่าจะถามหาเขาแล้วล่ะ

"งั้นรับเป็นข้าวจี่สักปั้นนะพ่อกำนัน เอาไปกินระหว่างทาง ถือเป็นสินน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากพวกเรา ถ้าไม่ได้ตอบแทนอะไรกำนันเลย ฉันก็ไม่สบายใจ"

น้ำเสียงและสีหน้าของยายนิ่ม ที่แสดงออกว่าอยากตอบแทนกำนันทองแท้จริง ๆ ทำให้กำนันพยักหน้ารับ เขาเดินไปนั่งรอที่แคร่ไม้ไผ่ตามเดิม

พอกำนันทองแท้นั่งรอ ยายนิ่มก็หันไปตะโกนบอกหลานสาวว่า

"เดือนเอ๊ย…ไปจกข้าวเหนียวในกระติบทำปั้นข้าวจี่ให้พ่อกำนันเขาสักปั้นสองปั้นหน่อยลูก"

"จ้า…ยาย"

เหนือเดือนหนีคนหน้าดุเข้าไปอยู่ในบ้านได้ครู่ใหญ่แล้ว เธอคิดว่าจะรอให้เขากลับไปก่อนค่อยออกไปหน้าบ้านอีกครั้ง แต่พอยายตะโกนมาสั่งว่าให้ทำข้าวจี่ให้เขา หญิงสาวจึงต้องรับคำ แล้วเดินออกประตูหลังบ้านไปเข้าครัว เพื่อก่อไฟเตาถ่าน และทำปั้นข้าวจี่ให้พ่อกำนันแสนดีของยาย

พอหลานสาวรับคำแล้ว ยายนิ่มก็หันมาพูดกับกำนันทองแท้ว่า

"ขอบคุณพ่อกำนันมากเลยนะจ๊ะ พวกเรารบกวนพ่อกำนันหลายเรื่องเลย ไหนจะเรื่องเงินกู้ ไหนจะช่วยพาเดือนมาส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัย"

พูดแล้วก็ก้มหน้าถอนหายใจ เพราะหนักใจที่ยังไม่สามารถหาเงินไปชำระหนี้ตามกำหนดได้

พอเห็นเมียก้มหน้าเศร้า ตาพุกที่นั่งอยู่ใกล้กันก็เอ่ยขึ้นว่า

"พูดกันตรง ๆ เลยนะพ่อกำนัน พวกฉันหาเงินมาจ่ายหนี้ไม่ทันจริง ๆ ปีนี้ฝนแล้ง ข้าวก็ตายเกือบหมด ที่เหลือก็พอได้เก็บเกี่ยวไว้กินข้ามปี เงินที่พวกเราไปยืมพ่อกำนันมา ก็คงไม่มีจ่าย"

ก็ในเมื่อเจ้าหนี้มาถึงเรือนชาน จะเมินเฉยไม่เอ่ยถึงหนี้ที่จะครบกำหนดชำระในเดือนหน้าก็คงไม่ได้ เพราะเป็นหนี้ที่ไปกู้ยืมมาเมื่อปีที่แล้ว จำนวนเงินสองแสนบาท โดยเอาโฉนดที่นาไปค้ำประกันไว้ เพื่อส่งเงินส่วนนี้ไปให้หลานสาว ซึ่งตอนนั้นยังเรียนอยู่ปีสี่

"ถ้ายังไม่มีเงินต้นมาจ่าย ก็หาดอกเบี้ยมาจ่ายก่อนก็ได้"

ถึงแม้จะเป็นคนใจดี เห็นอกเห็นใจชาวบ้าน แต่การเห็นอกเห็นใจนั้น ต้องไม่ทำให้เขาเดือดร้อน เพราะเขาเองก็มีภาระต้องรับผิดชอบ มีคนในปกครองที่ต้องดูแล

เขาผ่อนผันและอะลุ่มอล่วยให้ได้ แต่ก็ต้องมีสิ่งตอบแทนจากเงินกู้ที่เขาปล่อยไป ไม่เช่นนั้นมันจะเสียการควบคุม ลูกหนี้รายอื่นก็จะมาอ้างได้ว่า ทีคนนั้นคนนี้ยังไม่ต้องจ่ายดอกเบี้ยเลย

สองตายายมองหน้ากันอย่างหนักใจ อย่าว่าแต่ดอกเบี้ยเลย กระทั่งเงินจะกินรายวันก็ยังหายากหาเย็น ดีหน่อยที่อยู่บ้านสวนบ้านนา มีข้าวในนามีปลาในน้ำ ถึงปีนี้นาแล้ง แต่ก็ยังพอได้ข้าวเก็บไว้กินไม่ต้องซื้อ

"ฉันกับเมียไม่มีเงินพอที่จะเอามาจ่ายดอกเบี้ยให้พ่อกำนันด้วยซ้ำ งั้นเอาอย่างที่เคยตกลงกันไว้ก็แล้วกัน พ่อกำนันยังรับข้อเสนอนั้นอยู่มั้ย"

ก่อนหน้านี้ตาพุกและยายนิ่มเคยไปหากำนันทองแท้ที่บ้าน เพื่อพูดคุยและสอบถามเรื่องการผัดผ่อนชำระหนี้ ซึ่งกำนันทองแท้ก็ได้เสนอทางเลือกมาว่า หากไม่มีเงินต้นมาจ่าย ก็ให้เอาดอกเบี้ยมาจ่ายก่อน หรือถ้าหาเงินไม่ได้จริง ๆ ก็ให้เอาแรงกายมาทำงานขัดดอกไปก่อน เพราะที่บ้านของเขามีงานให้ทำมากมาย ไปทำงานกับเขา ได้รับค่าจ้างรายวัน แต่เขาก็จะหักส่วนหนึ่งมาจ่ายหนี้ อีกส่วนหนึ่งก็ให้เป็นค่าแรงไว้ใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน

"แบบนั้นก็ได้ครับ ถ้าไม่มีเงินจริง ๆ ก็ใช้แรง...ใช้ร่างกายจ่ายหนี้"

คนที่เดินมาถึงประตูบ้านชะงัก เหนือเดือนได้ยินเพียงแค่ประโยคสุดท้าย ใช้ร่างกายจ่ายหนี้ มือที่ถือจานใส่ข้าวจี่สองปั้นกำแน่น หัวใจเต้นระรัว

เขานี่เองที่เป็นเจ้าหนี้ของตากับยาย เขานี่เองที่มักมากบ้ากาม ต้องการร่างกายของเธอไปใช้ชดใช้หนี้ !

กำนันทองแท้ขับรถออกจากบ้านของเธอไปแล้ว หลังจากที่เขารับเอาเข้าจี่สองชิ้นขึ้นไปกินบนรถด้วย

เหนือเดือนนั่งลงบนแคร่ มองตามหลังรถกระบะคันใหญ่จนลับตา รู้สึกสะท้อนสะท้านในอก เมื่อคิดว่า เยื่อพรหมจรรย์ที่อุตส่าห์เก็บรักษามาตั้งนานนม จะต้องถูกทำลายย่อยยับป่นปี้ด้วยน้ำมือผู้ชายตัวโตคนนั้น

"ไปอาบน้ำอาบท่า แล้วก็พักผ่อนเถอะเดือน" ยายนิ่มบอกหลานสาวด้วยความเป็นห่วง

เหนือเดือนหันไปมองหน้าตากับยายที่นั่งอยู่เคียงกัน แล้วขยับไปใกล้ ๆ พวกท่าน