กำนันพ่อลูกอ่อน

ตอนที่ 7

"เจ้าแท่งมันรอตั้งแต่เมื่อคืน ตื่นเช้ามาก็ถามหาทันที"

ทองแท้อุ้มลูกชายไปนั่งลงบนเตียงเดียวกับย่าล้วน

"พอดีขาลงมาจากภู มีลูกบ้านของหมู่บ้านจำปีบานตกรถ นั่งอยู่ศาลาริมทาง เป็นผู้หญิงด้วย มันดึกมากแล้ว ผมกลัวว่าจะเกิดเหตุไม่ดี ผมเลยไปส่งที่บ้านครับ"

"ดีแล้ว เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ช่วยเหลือกันไป ทำดีย่อมได้ผลดีตอบแทน"

กำนันทองแท้นึกกังขาในใจเล็กน้อย เพราะการทำดีกับยัยลูกหนูนาเมื่อคืนนี้ ทำให้เขาได้แผลในปากมาหนึ่งแผล นี่ไม่น่าจะใช่ผลดีเท่าไรหรอกมั้ง

"ผมขอไปอาบน้ำนอนก่อนนะแม่ ไม่ได้นอนทั้งคืนเลย เพลียมาก"

"กินข้าวมาแล้วเหรอ แม่ทำข้าวต้มหมูนะ กินมั้ย"

"ผมกินมาแล้วครับ"

"งั้นก็ไปอาบน้ำนอนเถอะ แท่งมาอยู่กับย่า ให้พ่อแท้ไปนอนนะลูก"

"แท่งต้องไปโรงเรียนนะครับย่า ย่าต้องอยู่บ้านคนเดียว ย่าอย่างอแงนะครับ แท่งไปเรียนแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับ"

เด็กชายทองแท่งเป็นนักเรียนตัวน้อย เข้าเรียนที่ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กของตำบล มีรถรับส่งถึงบ้าน บางวันพ่อแท้ก็รับส่งเอง ทองแท่งชอบให้พ่อแท้ไปรับไปส่งมากกว่า แต่วันนี้พ่อแท้บอกว่าเหนื่อย เด็กชายจึงไม่งอแง เขายกมือไหว้สวัสดีพ่อแท้และย่าล้วน ก่อนหิ้วกระเป๋าเป้ใบเล็ก เดินลงบันไดไปนั่งรอรถที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะม่วงกะล่อนต้นใหญ่

ทองแท้มองตามเด็กน้อยเดินลงบันไดไป กระทั่งไปนั่งรออยู่บนแคร่ เขายิ้มด้วยความภูมิใจ อย่างน้อยที่เขาบอกสอนให้ทองแท่งรู้จักช่วยเหลือตัวเอง และให้กล้าที่ทำอะไรหลาย ๆ อย่าง วันนี้เด็กน้อยได้ทำให้เขาเห็นแล้วว่า ที่พ่อแท้คอยอบรมสั่งสอนนั้นไม่สูญเปล่า

แค่ทองแท่งกล้าที่จะสะพายกระเป๋าไปนั่งรอรถโรงเรียนมารับด้วยตัวเอง แค่นี้พ่อแท้ก็ภูมิใจแล้ว เรื่องอื่นก็ค่อย ๆ บอกค่อย ๆ สอนกันไปตามวัย

"ผมไปอาบน้ำก่อนนะแม่"

"ไปเถอะ แม่จะนั่งมองเจ้าแท่งเอง"

แม้จะวางใจว่า ในบริเวณบ้านของกำนันทองแท้ จะไม่มีใครกล้าเข้ามาทำอันตรายใด ๆ กับหลานชายได้ แต่เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ ต้องอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ตลอดเวลา

พอทองแท้เดินเข้าห้องไปแล้ว ย่าทองล้วนก็จับตามองหลานชายตลอด ผู้สูงวัยคลายความกังวลใจลงได้มาก เมื่อเห็นว่า ไอ้เจิดกับไอ้โอ่งไปนั่งพูดคุยหยอกล้อเป็นเพื่อนหลาน

ไอ้เจิดกับไอ้โอ่งเป็นลูกน้องของกำนันทองแท้ ทำหน้าที่ดูแลไร่นา ขับรถไถ รถเกี่ยวข้าว และช่วยดูคนงานที่มารับจ้าง ทำงานให้กับกำนัน ทั้งสองคนเป็นเครือญาติห่าง ๆ อายุอานามประมาณ 20 ปลาย ๆ ยังไม่มีลูกมีเมีย พวกเขาพำนักอาศัยอยู่ที่ห้องแถว ซึ่งปลูกสร้างอยู่หลังเรือนไม้สักหลังใหญ่

นอกจากสองคนนี้แล้ว ก็ยังมีคนงานที่เป็นเครือญาติมาอาศัยร่มใบบุญของย่าทองล้วนและกำนันทองแท้อีกหลายคน พวกเขามาทำงานนางานสวน เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย เลี้ยงเป็ดไข่ เลี้ยงไก่บ้าน และทำทุกอย่างที่กำนันทองแท้สั่ง

หลังจากอาบน้ำในห้องน้ำซึ่งอยู่ในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว ในตอนที่ทองแท้กำลังจะใส่เสื้อผ้า เขาก็ได้ยินเสียงแตรของรถโรงเรียนที่มารับทองแท่ง แม้ไม่ได้ไปส่งที่โรงเรียนเอง แต่ทองแท้ก็อยากส่งลูกชายขึ้นรถ ชายหนุ่มจึงเดินออกจากห้อง แล้วลงเรือนไปอย่างรวดเร็ว เขาสวมเพียงผ้าขาวม้าผืนเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่า โชว์แผงอกกว้างกำยำ เขาลงไปทันพอดีในตอนที่ทองแท่งกำลังจะก้าวขึ้นรถ

รถรับส่งนักเรียนตัวน้อยเป็นรถกระบะดัดแปลง คล้ายรถสองแถว มีโครงหลังคาสูง เบาะนั่งหันหน้าเข้าหากัน ฝาท้ายกระบะถูกเอาออก แทนที่ด้วยบันไดเล็ก ๆ สองขั้นสำหรับขึ้นรถ และมีประตูลูกกรงเหล็กสูงประมาณหนึ่งเมตรเอาไว้ปิดกั้นกันเด็กตก

เมื่อเห็นพ่อทองแท้เดินลงมาจากบนบ้าน ทองแท่งก็ยืนรอไม่ยอมขึ้นรถ พอพ่อทองแท้เดินมาถึง เด็กน้อยก็ชูสองแขนขึ้น เป็นอันรู้กันว่า พ่อทองแท้ต้องอุ้มลูกชายขึ้นรถ พอทองแท่งขึ้นไปยืนบนรถเรียบร้อยแล้ว เด็กน้อยก็ประนมมือไหว้สวัสดีพ่อแท้ของเขา

"ตั้งใจเรียนนะครับเด็กดีของพ่อ"

"ครับ พ่อแท้"

ทองแท่งรับปาก พยักหน้าแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่ประจำของตน

พอลูกชายนั่งประจำที่แล้ว กำนันทองแท้จึงหันมายิ้มให้คุณครูเวรประจำรถ ซึ่งนั่งอยู่ที่นั่งริมสุดท้ายรถ

"ฝากลูกชายผมด้วยนะครับคุณครูชบา"

คุณครูสาวยิ้มอย่างขัดเขิน พยักหน้ารับอย่างเอียงอาย

"ค่ะ…กำนัน"

กำนันทองแท้โบกมือให้ลูกชาย เขายืนรอกระทั่งรถโรงเรียนลับสายตา แล้วจึงเดินกลับขึ้นไปบนบ้าน

กำนันไม่ได้เหนียมอายหรือคิดอะไรมากมาย กับการสวมเพียงผ้าขาวม้าผืนเดียวลงไปส่งลูกชาย เพราะเวลาอากาศร้อนอบอ้าว เขาก็เปลือยท่อนบนอยู่บ้านบ่อย ๆ ทว่าครูสาวที่เห็นกล้ามหน้าอกแน่นตึงของเขาชัด ๆ เห็นแบบเต็ม ๆ ตาในระยะประชิด กลับใจเต้นแรง หน้าแดงแล้วแดงอีก ขนาดรถเคลื่อนที่ไปไกลแล้ว คุณครูก็ยังยิ้มขัดเขินไม่หยุด จนเด็ก ๆ ต่างพากันมองคุณครูด้วยความงุนงง