แม่ทองล้วนมองสภาพเลื่อนลอยไร้เรี่ยวแรงของลูกชายแล้วก็ถอนหายใจ เหนือเดือนเหมือนความสดใสและมีชีวิตชีวาของบ้านหลังนี้ พอหญิงสาวไม่อยู่ บ้านก็เงียบ หดหู่ยังไงก็ไม่รู้
“พี่แท้ครับ พี่แท้”
เสียงไอ้เจิดตะโกนเรียกมาจากหน้าบ้าน แต่คนถูกเรียกก็ไม่ขานรับ ไม่หือ ไม่อือ
จนแม่ทองล้วนต้องลุกจากเตียงเดินไปส่องดู ท่านชะโงกหน้าลงไปก็เห็นไอ้เจิดกับไอ้โอ่งยืนอยู่หัวบันได
“มีอะไรเหรอเจิด โอ่ง”
ไอ้เจิดยิ้มก่อนจะบอกแม่ล้วนว่า
“พี่แท้บอกผมว่า ให้มาเอาขนของแม่เดือนไปส่งที่บ้านจำปีบานครับ”
“อ้อ…งั้นก็ขึ้นมาเอาเองเถอะ ลูกพี่เอ็งไม่มีแรงหยิบจับอะไรหรอก”
สองหนุ่มเดินขึ้นมาบนบ้านทันทีที่แม่ล้วนบอก พอมาเห็นสภาพของลูกพี่แล้วก็พากันส่ายหน้า
ทองแท้เหลือบตามองลูกน้องสองคน ก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกบ้านเหมือนเดิม เขาบอกพวกมันด้วยน้ำเสียงเบาแผ่วว่า
“กูเก็บของใส่ลังวางไว้ที่หน้าห้องแล้ว ช่วยเอาไปให้เดือนหน่อยแล้วกัน”
