เหนือเดือนเห็นสายตาและสีหน้าตกใจของตากับยาย หญิงสาวจึงรีบอธิบายให้ท่านทั้งสองฟังว่า
“กำนันให้เดือนทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กจ้ะ นี่ทองแท่งเป็นลูกของกำนันทองแท้ค่ะ”
พอได้ยินหลานสาวบอกแบบนั้น ยายนิ่มก็ร้องอ๋อ แล้วพยักหน้า
“ทองแท่งนี่เอง ที่เขาพูดถึงกันว่าเป็นลูกของพี่ชายของพ่อกำนัน แต่พ่อกำนันเลี้ยงดูเหมือนลูกตัวเอง”
กำนันทองแท้เดินตามมาทีหลัง เขาไหว้ผู้สูงวัยทั้งสอง แล้วบอกด้วยเสียงหนักแน่นว่า
“ครับ…ทองแท่งเป็นลูกผม”
แม้จะเป็นลูกพี่ชาย แต่เขาก็รักทองแท่งราวกับว่าเป็นลูกของตัวเอง เขาบอกทองแท่งเสมอว่าเขาคือพ่อ แต่ทองแท่งก็รู้ว่า พ่อแท้ ๆ ของเขาคือใคร เพราะเขากับย่าล้วนไม่เคยปิดบัง ดังนั้นเวลามีใครทักหรือถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงไม่มีปัญหาอะไรเลย เพราะความรักและความเอาใจใส่จากเขาทำให้ทองแท่งรับฟังเรื่องนี้ได้เป็นปกติ
ทองแท่งไม่เคยรู้สึกว่าขาดพ่อ จะมีก็แต่รู้สึกว่าตัวเองขาดแม่ ลูกชายของเขาบ
