เสียงหมู่นกการ้องขับขานในยามที่ฟ้ายังไม่สาง เจ้าของห้องที่ถูกผู้บุกรุกหน้าหล่อกอดทั้งคืน รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา
แต่พอนั่งม้วนผมเสร็จ จะเดินไปคว้ากระเป๋ามาสะพาย คนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงก็พลิกตัวให้ได้ยิน
ฉับพลันฝ่าเท้าเล็กก็ชะงักค้างกลางอากาศ พลางชำเลืองหางตามองพร้อมกับใจที่ร่วงหล่นไปยังตาตุ่ม
“ทำไมเธอไม่ปลุกเฮีย เดี๋ยวไปส่ง” เฮียเสือยกมือขยี้ดวงตาด้วยท่าทีเชื่องซึม
เจินคว้ากระเป๋าแล้วรีบเดินออกจากห้อง ไม่สนว่าอีกคนจะกุลีกุจอลงจากเตียงจนขาแทบพัลวันกัน
เธอเดินไปเข็นจักรยานคันโปรด แต่ครั้นขึ้นคร่อมกำลังจะปั่นกลับถูกคนตัวสูงยืนขวางทางไว้
“บอกว่าเดี๋ยวไปส่ง” เขาพูดพลางหอบหายใจหนัก หลังรีบวิ่งมาดักหน้าเธอไว้จนไม่ทันได้ใส่รองเท้า
เจินหรี่ตาขีดไม่สบอารมณ์ ดึงหน้าตึงใส่จนเฮียเสือยิ้มเจื่อน
“ทำไมถึงรีบไปเช้าขนาดนั้น ไม่รอกินข้าวเช้าด้วยกันก่อนเหรอเจิน”
“ไม่ค่ะ”
