ครั้งแรกที่ได้เจอกันเจินนั้นอายุสิบหกปี..
เธอยังเป็นเด็กสาววัยมัธยมปลายที่ย้ายมาใหม่ เป็นคนมุ่งมั่นในการเรียนแต่ก็เล่นสนุกตามวัย ทว่าเด็กอายุแค่สิบหกกลับเผชิญความเสียใจครั้งยิ่งใหญ่ของชีวิต
‘เจินพ่อเสียแล้วนะลูก’
ประโยคหยุดเวลาของแม่ทำให้ใจเธอเจ็บปวด ราวกับโลกใบนี้หยุดหมุนไปชั่วขณะ หูอื้อตาลายแล้วเฝ้าภาวนาว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง
พ่อของเธอเส้นเลือดในสมองแตก นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลได้ไม่นานก็จากไปอย่างสงบ
“ฮือ..” เสียงร้องไห้ดังจากชิงช้าหน้าบ้าน เด็กสาววัยสิบหกปีหลบมานั่งปลดปล่อยความเสียใจเพียงลำพัง
แค่ไม่อยากอ่อนแอให้แม่เห็น
กลัวจะพะวงตัวเธอไปอีกคนก็เท่านั้น
เพราะเหลือกันแค่สองคนแม่ลูก เจินจำเป็นต้องเสแสร้งว่าเข้มแข็งเพื่อปลอบประโลมแม่เอาไว้ ทำทุกอย่างแทนแม่ที่ใจสลายไม่มีชิ้นดี ตั้งแต่รับแขกในงานศพและเคาะโลงเรียกพ่อ
หากเธอล้มไปอีกคนแม่จะอยู่กับใคร
ตอนนั้นเจินไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่
