คนที่ตากฝนเมื่อวานเริ่มแสดงอาการป่วยให้เห็น แต่ถึงกระนั้นก็ยังฝืนถ่างตามาทำงานตรงต่อเวลา เดินเท้าจนเหงื่อท่วมหอบหายใจแฮ่กเป็นแมวแพ้อากาศ
สงสัยต้องหัดปั่นจักรยานจริงจังแล้วสิ
“น้องเจินทำไมหน้าซีดจังเลยคะ” เสียงนุ่มนวลของรุ่นพี่แผนกฝ่ายการตลาดเอ่ยถามไถ่
พิมดาววางมือทาบลงบนหน้าผากของรุ่นน้อง ก่อนจะทำหน้าตกใจที่มีไอร้อนสัมผัสหลังมือ คล้ายอาการของไข้ตัวรุม
“เจินคิดว่าเจินกำลังจะป่วยค่ะพี่พิม”
“แล้วทานยาหรือยังคะน้องเจิน”
“ยาน่าจะอยู่ที่บ้านค่ะ เดี๋ยวกลับไปค่อยทาน”
คนอายุน้อยกว่ามุ่ยริมฝีปาก พลางช้อนดวงตามองคู่สนทนาด้วยแววตาออดอ้อนตามประสา
เจินเป็นเด็กขี้อ้อนมาตั้งแต่ยังเล็ก ลุงป้าน้าอาแถวบ้านต่างก็เอ็นดูเธอด้วยกันทั้งนั้น แต่เห็นจะมีอยู่หนึ่งคนที่ลูกอ้อนลูกชนไม่ได้ผลอะไร
พ่อเลี้ยงเสือไงจะใครกันล่ะ
“คือ.. น้องเจินอยู่บ้านเดียวกันกับพ่อเลี้ยงเสือเหรอ”
“เอ่อ อะไรนะคะ”
คิ้วสวยเลิกขึ้นด้
