21
เผชิญความจริง
“เจ้าตัวแสบอยู่ไหนเนี่ย” นิกกี้หญิงสาววัยยี่สิบเก้าปีเข้ามาในห้องพักของโรงแรมห้าดาวพลางกวาดตามองหาเจ้าตัวเล็ก
“อาบน้ำอยู่”
“ฉันขอโทษนะมุก ฉันไม่ได้ตั้งใจปล่อยเจ้าตะวันไปหาเธอนะ บอกว่าให้นั่งรอน้านิกที่โต๊ะแป๊บหนึ่งขอไปทักเพื่อนก่อน ฉันละสายตาแป๊บเดียวเองลูกเธอก็หายไปซะแล้ว” นิกกี้ว่าพลางทิ้งตัวบนโซฟาหนังเงาวับ รู้สึกบกพร่องต่อหน้าที่ที่ปล่อยให้ลูกชายของเพื่อนคลาดสายตา
“ฉันเข้าใจและไม่โทษเธอสักนิด ฉันก็โทร.เข้าเครื่องเธอแล้วเจ้าตะวันรับสาย พอฉันบอกว่าอยู่หน้าลิฟต์แล้วเขาก็บอกว่าจะมาหาทันที”
“โล่งใจไปทีที่ไม่เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าตะวัน” นิกกี้สาวอวบว่าพลางปิดปากหาวหวอด สังเกตเห็นสีหน้าแก้วมุกดาที่เรียวคิ้วเขยื้อนชนกันก็ปล่อยผ่านไม่ได้ “มีอะไรเหรอ เครียดเรื่องคุณอานพผ่าตัด หรือเรื่องของพ่อเหนือตะวัน”
แก้วมุกดากัดริมฝีปากจนห้อเลือด ถอนหายใจยาวพรืดและตามมาด้วยเสียงโอดครวญ
