“อย่าเอาลูกฉันไป ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีไรอัน” ณดาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเหมือนคนอ่อนแรง เพียงแค่เธอได้ยินประโยคของไบรอัน หยดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลทะลักออกมา เธอนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยง
“คุณจะกลัวอะไร? ในเมื่อคุณบอกว่าไรอันไม่ใช่ลูกของผม”
“ไรอันเป็นลูกของคุณ” มือเล็กกำหมัดเอาไว้แน่น ณดาตอบไบรอันออกไปด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน เธอจนมุมจนต้องยอมเผลอความจริงออกมา หวังว่าไบรอันจะเห็นใจเธอบ้าง
เพราะเธอรู้นิสัยของไรอันดี เขาเป็นคนพูดจริงทำจริงและแน่นอน ถ้าหากเธอยังคงค้านหัวชนฝาอยู่แบบนี้ ไบรอันจะจัดการด้วยวิธีของเขา
“คุณว่าอะไรนะ!!”
“ไรอันเป็นลูกสาวของคุณ” ณดาเอ่ยย้ำประโยคเดิมอีกครั้งด้วยความโมโห เธอเปล่งประโยคนั้นออกมาเสียงดัง
“แล้วทำไมคุณไม่บอกผมวะ? ปล่อยให้ผมโง่มาตั้งนาน” ไบรอันเริ่มฉุนเฉียว เมื่อเขาได้ยินคำตอบจากปากของณดา อารมณ์ทุกอย่างตีตื้นเข้ามาภายในจิตใจของเขา ทั้งดีใจและ
