“ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วค่ะ”
เสียงหวานตอบออกมา ตรีศูลได้ยินประโยคปฏิเสธชัดเจนเต็มสองหู เขาไม่ได้รู้สึกเสียใจมากมายขนาดนั้น แต่ก็ไม่คิดยอมแพ้
“ถ้าคนคนนั้นหมายถึงภูวิน ตัดใจจากมันเถอะ”
“...”
“มันไม่ได้ชอบเธอหรอก”
วาววากำสองมือแน่น เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเบือนใบหน้าไปทางอื่น
เขากำลังจะบอกว่าภูวิน...ชอบดารินอย่างนั้นสินะ
หญิงสาวไม่อยากฟังอะไรต่อจากนั้น เธอเปิดประตูลงจากรถและเดินเข้าร้านของตัวเอง ตรีศูลมองตามแผ่นหลังบางจนลับสายตา สองมือของเขากำพวกมาลัยแน่น ก่อนจะขับรถออกไปจากตรงนี้ด้วยความเร็ว มุ่งหน้ากลับบ้านของตัวเอง
20.30 น.
ร่างสูงเดินดุ่ม ๆ เข้ามาในบ้านที่เงียบเชียบ เขาตรงไปยังบันไดเพื่อจะขึ้นห้องของตัวเองทันทีเพราะอยากรู้ว่ามีใครกลับมาถึงบ้านก่อนเขาหรือเปล่า ทว่าพยาบาลประจำตัวของบิดาเขาเข็นวิลแชร์มาตรงหน้า ตรีศูลจึงหยุดนิ่งตรงหน้าบิดาของตัวเอง
“ดารินล่ะ”
ประโยคแรกที่เจ้าสัว
