“...”
ดารินไม่ตอบ เธอหลบสายตาไปอีกทางเพื่อซ่อนความแดงก่ำไม่อยากให้เขาเห็น
ตรีศูลมองใบหน้าด้านข้างของเธอก่อนจะละความสนใจ เขาเดินผ่านคนตัวเล็กไปที่ประตูห้องเพื่อจะออกไปทำงาน มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูออก ชายหนุ่มเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อหน้าประตูด้านนอกมีวิลแชร์ของบิดาของเขา และอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนนั้น
“คุณพ่อ”
เขาทำสีหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด และมั่นใจว่าบทสนทนาเมื่อครู่ระหว่างเขาและดาริน คนข้างนอกไม่ได้ยินแน่นอน วันนี้ใบหน้าของเจ้าสัวองอาจค่อนข้างซีดเซียวเพราะต้องต่อสู้กับอาการเจ็บป่วยของตัวเองในทุก ๆ วัน บางวันก็ดี บางวันก็แย่ ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ลืมวันที่ลูกชายต้องออกไปดูงานที่สมุทรปราการวันนี้
“จะไปแล้วเหรอ”
“ครับคุณพ่อ ผมกลับพรุ่งนี้นะครับ”
“ดาริน เธอก็ไปด้วยสิ”
เจ้าสัวองอาจมองผ่านร่างลูกชายเข้าไปด้านในห้องที่มีหญิงสาวยืนอยู่ คนที่ได้ยินชื่อของตัวเองก็เดินไปหยุดข้างกายของตรีศูล
“ไม่ต้
