ตอนที่ 1 แฟนปลอม ๆ
2741 Words
“นี่ดาริน แฟนของผมครับ”
แขนใหญ่โอบไหล่บางก่อนจะกระชับให้แน่นยามสายตาคู่คมของบิดามองมา คนทั้งคู่พยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
โดยเฉพาะ ‘ดาริน’ หญิงสาวที่ถูกคนข้างกายของเธอแนะนำว่าเป็นแฟน สองมือยกพนมที่หน้าอก
“สวัสดีค่ะท่านเจ้าสัวองอาจ”
“อืม”
คนอายุมากพยักหน้ารับไหว้ ปรายตามองลูกชายที่ยืนโอบไหล่แฟนตัวเองนิ่ง ลูกชายคนเดียวของ ‘เจ้าสัวองอาจ’ เจ้าพ่อมาเฟียที่มีอิทธิพลมากที่สุดคนหนึ่งในประเทศนี้
“คุณพ่อไม่ได้ต้องกังวลนะครับ ยังไงผมก็จะมีหลานให้คุณพ่อภายในปีนี้แน่นอน ขอเพียงคุณพ่อรักษาตัวให้หายดี”
‘ตรีศูล’ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่าหนักแน่นโดยเฉพาะนัยน์ตาคู่สีดำ เขาจ้องหน้าบิดาที่มองกลับมา ก่อนเจ้าสัวองอาจพยักหน้า สีหน้าสดชื่นขึ้นเมื่อลูกชายเพียงคนเดียวให้คำมั่นสัญญาแบบนั้น
ชายชราที่มีโรคประจำตัวมากมาย ลุกลามหนักขึ้นจนทุกวันนี้ต้องนั่งรถเข็นวิลแชร์และมีพยาบาลประจำตัวคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะตายวันตายพรุ่ง ความหวังเดียวตอนนี้คืออยากให้ลูกชายที่รับช่วงต่อเรื่องงานและทำออกมาได้ดี ขาดก็แต่เรื่องผู้สืบทอดรุ่นต่อไป เจ้าสัวองอาจต้องการให้ตรีศูล ลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเองมีทายาทสักที
ทว่าวันนี้อีกฝ่ายพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในบ้าน แนะนำว่าเธอคือแฟนของตัวเอง และยังรับปากว่าจะมีหลานให้คนแก่อย่างเขาอุ้มภายในปีนี้ ส่งผลให้เจ้าพ่อมาเฟียที่วางมือทุกอย่างและส่งต่อให้ลูกชายตัวเองพยักหน้าอย่างสบายใจ
“ดี พ่อภูมิใจในตัวแกนะตรีศูล”
“ครับคุณพ่อ”
“เอาเถอะ พ่อจะขึ้นไปพักผ่อนหน่อย ส่วนหนูดารินอยู่ที่นี่ตามสบายนะ ขาดเหลืออะไรก็บอกคนรับใช้ได้ตลอด”
“ค่ะ ท่านเจ้าสัว”
ดารินตอบรับด้วยเสียงหวาน ก่อนพยาบาลประจำตัวเจ้าสัวองอาจจะเข็นรถวิลแชร์เพื่อออกไปจากตรงนี้
และเมื่อพื้นที่แห่งนี้เหลือเพียงตรีศูลและดาริน แขนใหญ่ที่โอบไหล่บางก็ลดลงทันที ก่อนร่างกำยำจะถอยห่างจากหญิงสาว
“ตามฉันมา”
“...”
เสียงเข้มห่างเหินเอ่ยขึ้น ดารินพยักหน้าพลางมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินนำขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านหลังโต หรือจะเรียกอีกอย่างว่าคฤหาสน์ก็ย่อมได้ ดวงตากลมวาวใสมองอีกคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้า...หัวใจของเธอก็เต้นโครมคราม ในแววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่และเสน่ห์หา
ทั้งที่รู้ว่าตนเองรู้สึกเพียงฝ่ายเดียว
ในที่สุดก็เดินมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่ง ตรีศูลเปิดประตูห้องเข้าไป ดารินเดินตามเขาเข้าไปเงียบ ๆ พลางกวาดสายตามองรอบห้องที่ถูกจัดแจงเป็นห้องนอนเรียบร้อยแล้ว แต่เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของเรา
“คาดหวังอะไรอยู่?”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจนเธอเงยหน้ามองตรีศูล ดารินสบตากับอีกฝ่าย ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่ เธอยกมือวางบนแผงอกหนาและลูบไล้เบา ๆ
“รินอยู่ห้องเดียวกับคุณก็ได้นะคะ”
น้ำเสียงของดารินเย้ายวน ช้อนสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการบางอย่างมองอีกคน ตรีศูลที่ถูกแม่เสือสาวยั่วเข้าให้แล้วก็นิ่งงัน...ไม่แม้แต่คิดจะเคลิบเคลิ้มไปกับมารยาร้อยเล่มเกวียนที่ได้รับ
พรึบ
เขาสะบัดจนร่างบางเซถอยหลัง ดารินกำสองมือแน่น แววตาเริ่มจะแข็งกระด้าง
“คุณตรี!”
“อย่าลืมว่ามาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร!!”
ตรีศูลตวาดเสียงดัง แต่ห้องทุกห้องในบ้านหลังนี้เป็นห้องเก็บเสียงชั้นยอด เขาจึงไม่กลัวว่าบิดาหรือคนรับใช้คนไหนจะมาได้ยิน มีเพียงหญิงสาวเท่านั้นที่ได้ยินเต็มสองหู ดารินกัดฟันแน่น น้ำตาคลอสองเบ้าตา
“รินเป็นแฟนคุณ ก็ต้องนอนห้องเดียวกับคุณสิคะ”
“เธอเป็นแค่แฟนปลอม ๆ”
“...!!”
“ฉันคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะดาริน”
ตรีศูลกระชากข้อมือของเธอและบีบแน่น เขากดสายตาเยือกเย็นมองใบหน้าสวย
“แต่ริน—”
“อย่าลืมว่าพ่อของเธอติดหนี้ฉันอยู่สิบล้าน”
“ฮึก รินรู้ค่ะ รินถึงอยากชดใช้หนี้ก้อนนั้นให้คุณ ให้รินอุ้มท้องให้คุณจริง ๆ เถอะนะคะ รินจะยอมเป็นแม่อุ้มบุญให้คุณ”
ดารินบีบน้ำตาให้ไหลพราก เธอพุ่งไปกอดแขนของเขาและซบใบหน้าลงบนอกแกร่ง ส่งผลให้ตรีศูลเหวี่งร่างบางออกอย่างแรงจนเธอล้มไปกองกับพื้น
ผลั่ก!
“ลูกของฉันต้องเกิดจากผู้หญิงที่ฉันรักเท่านั้น นั่นก็คือวาววา”
“...!!”
“ฟังนะ หน้าที่ของเธอต่อจากนี้คือเล่นละครตบตาพ่อของฉันและทุกคนในบ้าน หลอกว่าเรากำลังจะมีลูกกันในอีกเร็ว ๆ นี้ หน้าที่ของเธอมีแค่นั้นดาริน”
“...”
“ตอนนี้เธอก็เป็นแค่ตัวหลอก วันไหนที่วาววารับรักฉัน ผู้หญิงที่จะเป็นแม่ของลูกฉันมีแค่คนเดียวคือวาววา”
“ฮึก...”
“ส่วนเธอ ฉันจะยกหนี้ให้ทั้งหมด และจากนั้นเธอก็ออกไปจากชีวิตของฉัน”
ตรีศูลไม่ต้องการให้ผู้หญิงตรงหน้ามาเป็นแม่อุ้มบุญให้เขา แต่เขาเพียงต้องการให้อีกฝ่ายมาเป็นตัวหลอก เพื่อให้บิดาของเขาวางใจและรักษาตัวให้หายไม่ต้องกังวลเรื่องที่เขาไม่มีทายาทสักที หน้าที่ของดารินมีเพียงอย่างเดียวคือเล่นละครตบตาทุกคนในบ้านหลังนี้ และเมื่ออีกฝ่ายทำได้ตามที่เขาต้องการได้ ตรีศูลจะยกหนี้ทั้งหมดให้โดยไม่เอาคืนสักบาท ดารินได้รับงานที่โคตรจะง่าย แลกกับหนี้มหาศาล ทว่า ‘นางร้าย’ อย่างเธอไม่คิดจะทำ เพราะความรักที่ดารินมีให้ผู้ชายตรงหน้ามันมีมากเกินไป
เธอต้องการเป็นแม่ของลูกตรีศูล ต้องการเป็นเจ้าของหัวใจของเขาเพียงคนเดียว ทั้งที่ดารินรู้ดีว่าตรีศูลรักวาววา เพื่อนสนิทของเธอมากแค่ไหน
และเธอจะไม่มีวันให้สองคนนั้นลงเอยกันเด็ดขาด
ไม่มีวัน
.
.
.
.
.
.
เสียงต๊อกแต๊กของแป้นพิมพ์ราคาแพงที่เปลี่ยนสีไฟได้มากกว่ายี่สิบสี นิ้วเรียวจรดพิมพ์ลงไปจนมือแทบพันกัน แว่นสายตากรอบสีดำหนาเตอะที่อยู่บนใบหน้า ผมเผ่ายุ่งเหยิงมัดเป็นก้อนดังโงะลวก ๆ ร่างกายยังอยู่ในชุดนอนของเมื่อคืน แน่นอนว่าวันนี้เธอยังไม่ได้อาบน้ำแม้ว่าจะเข้าช่วงเย็นของวันแล้วก็ตาม
ปันปัน นักเขียนนิยายแนวรักดราม่า เอาจริง ๆ ก็แต่งได้ทุกแนว แต่ช่วงนี้แนวดราม่าผัวเลวจะขายดีกว่าแนวอื่น ๆ เธอเป็นอีกหนึ่งนักเขียนที่มีชื่อเสียงในช่วงนี้ ไม่ว่าจะส่งต้นฉบับเรื่องไหนให้สำนักพิมพ์ก็เป็นขายดีเทน้ำเทท่าทุกเรื่องไป
นิยายเรื่อง ‘ผู้หญิงของตรีศูล’ ที่กำลังปั่นอยู่ตอนนี้ อีกไม่นานต้นฉบับก็จะเสร็จ ดวงตากลมมองเห็นข้อความที่ขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ ทำให้เธอหยุดพิมพ์และคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู
‘เงินเข้าจำนวน 350,000 บาท’
“กรี๊ด!!”
จากนั้นเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้น ปันปันรับสายด้วยแววตาเป็นประกาย
(น้องปัน ค่าต้นฉบับเรื่องที่แล้วเข้าครบแล้วนะจ๊ะ)
“ค่ะพี่ฝ้าย ฮื้ออ ขอบคุณนะค้า”
(จ้า พี่รอเรื่องผู้หญิงของตรีศูลอยู่นะ ที่อัพรายตอนในเว็ปกำลังพีคเลย ถ้าได้ตีพิมพ์เล่มกับลงขาย *****คช่วงนี้รับรองปังเป็นพลุแตก)
“ค่ะพี่ฝ้าย ปันจะรีบปั่นเลยค่ะ! อีกไม่เกิน...”
ปันปันเอามือถือหนีบกับไหล่และลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปดูปฏิทิน
“ไม่น่าเกินวันที่สิบห้านี้ค่ะ”
(เริ่ดมากค่ะน้องปัน มีปัญหาอะไรปรึกษาพี่ได้ตลอดนะจ๊ะ)
“ค่าพี่ฝ้าย ขอบคุณนะคะ”
พี่ฝ้าย บก. ที่สำนักพิมพ์ที่ปันปันได้เซ็นสัญญาก็วางสายไป ร่างบางดีใจกระโดดโลดเต้นเพราะเธอพึ่งได้รับเงินก้อนใหญ่จากต้นฉบับเรื่องที่แล้ว
นักเขียนสาวมีเวลาไม่มาก เธอรีบกลับไปยังโต๊ะคอมอีกครั้ง และลงมือพิมพ์นิยายต่อ อีกไม่เยอะต้นฉบับก็จะเสร็จแล้ว
เพี้ยง ๆ...ขอให้เรื่องนี้ปังกว่าเรื่องก่อน ๆ เถิดสาธุ!
นิยายเรื่อง ‘ผู้หญิงของตรีศูล’ ก็ตามชื่อเรื่องเลย
พระเอกของเรื่องนี้ชื่อ ‘ตรีศูล’ เป็นลูกชายเจ้าพ่อมาเฟียที่ได้รับตำแหน่งจากบิดาตนเอง หล่อ รวย กรวยใหญ่ และตามสไตล์พระเอกร้าย ๆ คือมีนิสัยดุ ดิบ เถื่อน และเอาแต่ใจตัวเอง อยากได้อะไรก็ต้องได้ และดันมาอยากได้นางเอกที่ชื่อ ‘วาววา’ ลูกสาวนักธุรกิจที่มีนิสัยอ่อนหวาน หน้าตาสะสวย นางเอกดันไปเข้าตาตรีศูล พระเอกของเรื่อง พระเอกหลงรักนางเอกตั้งแต่แรกเห็น ทว่านางเอกเกลียดพระเอกมาก แอนตี้พวกมีอิทธิพลโดยเฉพาะพระเอก และอุปสรรคที่ใหญ่หลวงอีกอย่างคือนางเอกของเรื่องนี้มีผู้ชายที่ตัวเองแอบรักอยู่แล้ว นั่นก็คือพระรองที่ชื่อ ‘ภูวิน’
วาววาแอบรักภูวิน ซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่รู้จักมาตั้งแต่สมัยเรียน และนางเอกก็ไม่คิดจะมองใครอื่น พระเอกทำทุกอย่างให้นางเอกเลิกรักพระรองและหันมารักตัวเองให้ได้ ฟังดูไม่เหมือนนิสัยของพระเอกเท่าไร แต่บทพระเอกร้าย ๆ แบบนี้ที่ทำเงินให้ปันปันมานับไม่ถ้วนแล้ว เพราะฉะนั้นถึงเวลาที่พระเอกจะต้องงัดไม้เด็ดออกมาใช้ นั่นก็คือ ‘ดาริน’ นางร้ายของเรื่องนี้ และเป็นตัวหลักของเรื่องอีกคน
นางร้ายเป็นลูกสาวของลูกน้องเก่าตระกูลพระเอก ทว่าวันหนึ่งบิดาของดารินติดการพนันงอมแงมจนหมดเนื้อหมดตัวและยืมเงินพระเอกไปใช้หนี้ กลายเป็นว่าบิดาของดารินเป็นหนี้พระเอกกว่าสิบล้านบาท ดารินที่เป็นนางร้ายของเรื่องรู้แบบนั้นก็เสนอตัวเองจะมาขัดดอกให้พระเอก เพราะตนแอบรักอีกฝ่ายมานาน พระเอกไม่ต้องการแบบนั้น ทว่ามีแผนบางอย่างในใจอยู่แล้ว
บิดาพระเอกนั่นก็คือเจ้าสัวองอาจต้องการให้พระเอกรีบมีทายาท พระเอกเป็นห่วงสุขภาพของบิดาที่เอาแต่เครียดเรื่องที่ลูกชายไม่มีลูกไม่มีเมียสักที สุขภาพก็ยิ่งแย่ลง ตรีศูลเป็นห่วงบิดาของตัวเอง จึงให้ดารินเข้ามาทำหน้าที่หลอกคนในบ้านว่าเป็นคนรัก
หลังจากที่พระเอกตัดสินใจแบบนั้น ทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนไป นับว่าตรีศูลตัดสินใจผิดที่เอาดารินเข้ามาในชีวิต เพราะดารินร้ายกาจกว่าที่เขาคิด เธอทำทุกอย่างตรงกันข้ามกับที่ได้รับคำสั่ง ปั่นหัวพระเอก ใส่ร้ายนางเอกที่เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง ทำให้ความสัมพันธ์ที่เหมือนจะดีระหว่างพระนางแต่กลับต้องสั่นคลอน มันเลยเถิดถึงขั้นที่นางร้ายยอมมีอะไรกับพระรอง เพื่อปั่นหัวพระรองไปด้วยอีกคน ดารินเป็นนางร้ายที่สมบูรณ์แบบและน่ารังเกียจมากที่สุด สั่งเก็บนางเอกซึ่งเป็นเพื่อนสนิทตัวเอง วางยาพระเอกเพื่อให้มีอะไรกับตัวเองจะได้ตั้งท้องจริง ๆ และให้ความหวังพระรองไปวัน ๆ แต่สุดท้ายก็แค่ยืมมือพระรองกันวาววาออกจากตรีศูลเท่านั้น พระเอกรับรู้ความเลวทรามของนางร้ายในตอนท้ายเรื่องจนถึงอยากจะฆ่าให้ตาย
และสุดท้ายเรื่องมันก็บานปลายไปถึงขั้นที่พระเอกยิงกระสุนเจาะหน้าผากนางร้ายในตอนจบ
นางร้ายตายอย่างอนาถด้วยฝีมือของคนที่ตัวเองรัก
พระเอกและนางเอกได้ครองรักกัน
เรื่องราวก็จบบริบูรณ์เพียงเท่านี้
“เฉียบจริง ๆ”
ปันปันพึมพำออกมาเมื่อแต่งถึงจุดคลายแม็กของเรื่อง นั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์สักพักใหญ่ก็รู้สึกปวดหัวปวดตาจึงหยุดพักสักหน่อย บิดลำตัวไปมา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดเข้าแอปพลิเคชันที่ลงเนื้อหารายตอนให้อ่านฟรีเอาไว้ ในนั้นลงถึงช่วงที่นิยายกำลังพีค ร่างเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือก็เลื่อนหน้าจออ่านคอมเมนต์ไปด้วย มุมปากยกยิ้มเมื่อแต่ละคอมเมนต์ของนักอ่านที่อินได้ที่ ส่วนมากด่านางร้าย และรองลงมาก็ด่าพระเอก ปันปันหัวเราะคิกคักเพราะคิดว่าตัวเองทำได้ดี คนอ่านถึงได้อินขนาดนี้ เธอนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะกินข้าว คว้าแคปหมูที่อยู่ในจานจิ้มกับน้ำพริกหนุ่มของโปรด สายตาก็อ่านคอมเมนต์ไปเรื่อย ๆ
คอมเมนต์ที่ 23,760
สุภาพร : สนุกมาก รีบมาต่อนะคะ
คอมเมนต์ที่ 23,761
ทะเลสีชมปู : อีตรีศูลทำแบบนี้คิดว่าวาววาจะรักแกเหรอ มีแต่เค้าจะเกลียดแกค่ะ
คอมเมนต์ที่ 23,762
เกิดมาเพื่ออ่านนิยายและตายไปอย่างสงบ : ชั้นรักภูวินมาก พระรองที่แสนดี ฮื้อฮื้อ
คอมเมนต์ที่ 23,763
ภรรยาชาอึนอู : ตรีศูลคิดผิดที่เอาดารินมาไว้ข้างตัว หาเหาใส่หัว โง่แท้
คอมเมนต์ที่ 23,765
อุษณีย์ : ดารินเลวมาก ชั่วแบบไม่ควรให้อภัย
ปันปันอมยิ้มกับคอมเมนต์ต่าง ๆ ของนักอ่าน เธอเลื่อนอ่านไปเรื่อย ๆ ก่อนจะหุบยิ้มทันทีเมื่อเจอคอมเมนต์นี้...
คอมเมนต์ที่ 23,769
นรินาม0011 : นักเขียนต้องเป็นคนยังไงถึงเขียนให้ดารินทั้งร้ายทั้งน่าสงสารขนาดนี้ เป็นผู้หญิงด้วยกันแท้ ๆ ขอให้นักเขียนเจออย่างดารินบ้างนะ จะได้รู้สึก
“อินอะไรขนาดนั้นวะ”
ปันปันอุทานออกมาพลางเคี้ยวแคปหมูไปด้วย หัวคิ้วเริ่มขมวด เธอเจอคอมเมนต์ที่อินเกินมามากมาย แต่ก็ไม่เคยเจอใครที่บอกว่าให้เจออย่างตัวละครบ้าง จะได้รู้สึก นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่อินจนลามปามมาถึงนักเขียน จากอารมณ์ที่ดี ๆ ก็เปลี่ยนเป็นหงุดหงิดทันที ปันปันกดปิดมือถือและวางคว่ำหน้าลง สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ พลางหยิบแคปหมูมาจิ้มน้ำพริกหนุ่มและเอาเข้าปากอีกครั้ง
จะว่าไป...ดารินเป็นนางร้ายที่ร้ายที่สุดตั้งแต่เธอเขียนนิยายมาเลยก็ว่าได้ นิสัยงี่เง่า เอาแต่ใจ คิดร้ายกับคนที่ดีด้วยอย่างนางเอกทั้งที่เป็นเพื่อนรักกัน ยอมนอนกับคนนั้นที คนนี้ที เพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่อีกสาเหตุที่ทำให้นางร้ายเป็นถึงขนาดนั้น ก็ต้องโทษพระเอกด้วยที่เอานางร้ายเข้ามาอยู่ในบ้านตัวเองตอนต้นเรื่อง และข้อเสนอต่าง ๆ ที่ตรีศูลมอบให้ มันคือการให้ความหวังดารินชัด ๆ
พระเอกเรื่องนี้ก็ไม่ใช่คนดีตั้งแต่แรก เรียกได้ว่าเป็นพระเอกสายขึ้นอย่างหงส์ ลงอย่างหมา ตรีศูลเลวมาตลอด แต่ก็กลับตัวกลับใจ มาคิดสำนึกกับนางเอกตอนท้ายของเรื่อง ส่วนนางร้ายเรื่องนี้ ร้ายตั้งแต่แรกจนถึงตอนจบ ไม่เคยสำนึกจนตัวเองต้องตาย จะว่าไปก็น่าสงสารตัวละครที่ชื่อดารินชะมัด...
ปันปันนั่งเหม่อไปสักพักใหญ่และเคี้ยวแคปหมูไปด้วย ก่อนจะรู้สึกได้ว่าในลำคอของตัวเองมีบางอย่างที่ติดคาอยู่ มันค้างอยู่ในตำแหน่งของหลอดลม คือแคปหมูที่เธอตะบี้ตะบันกินเข้าไปนั่นเอง ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ พยายามไอโคลกออกมาจนน้ำหูน้ำตาไหล ยกมือจับที่ลำคอของตัวเองก่อนจะรู้สึกว่าสิ่งที่ติดค้างอยู่ตรงหลอดลมทำให้เธอหายใจไม่ออกขึ้นทุกที
ร่างของปันปันล้มลงภายในพื้นห้องของตัวเอง
เธอหมดลมหายใจ
ไร้สัญญาณชีพจรเพราะแคปหมูติดคอ
.
.
.
.
- Writer
