เดิมพันรักกับมาเฟียร้าย

Ep 10 คนเอาแต่ใจ

Ep 10 คนเอาแต่ใจ

ผ่านไป 1 วัน 1 คืนตามที่ได้ตกลงกันไว้ วันนี้จิเหลือเรียนอีกคลาสเดียวเธอมองข้อความในโทรศัพท์ทั้งวันแต่ก็ไม่มีข้อความจากคนที่คิดว่าควรจะมี เขาหายไปเลยซึ่งก็ไม่แปลกเพราะเธอกับเขาเป็นแค่คนเพิ่งรู้จักกันไม่ได้สนิทสนมอะไรขนาดที่ต้องส่งข้อความหากันโดยไม่จำเป็น ในมุมมองของเธอเขาก็ไม่ได้น่ากลัวมากเหมือนที่คนอื่นพูดกัน แต่กลับเป็นแค่ผู้ชายรวยที่ชอบออกคำสั่งและบีบบังคับคนอื่นทางอ้อมมากกว่า

ระหว่างที่ยืนรอชามะนาวหวาน 100 ร้านที่ฮิตที่โซนขายของกลางมหาลัย เสียงสวยของข้าวตูตะโกนเรียกจิน้อยมาแต่ไกล เธอหันไปมองตามเสียงก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เธอไม่ได้เจอข้าวตูมาหลายวันแล้วเพราะตึกคณะอยู่คนละฝั่งของมหาลัย วันนี้ข้าวตูเดินมากับหนุ่มหล่อที่จิคุ้นเคยกันแล้วหลังจากไปเมามาด้วยกัน ชูครีมเป็นคนที่ถ้ายืนหรือเดินนิ่ง ๆ รับประกันว่าผู้หญิง 8 ใน 10 คนต้องมีจ้องมองรวมทั้งตัวจิเองด้วย กว่าจะรู้สึกตัวเสียงนุ่มติดดัดจริตนิด ๆ ก็พ่นลงที่ข้างหูน้อย

"ฉันเพื่อนเธอย่ะยัยจิ...แหม๋"

"ชูครีมอ่ะก็เราอดไม่ได้นี่หล่อซะขนาดนี้"

"ทราบจ๊ะ...ฉันมันเบ้าหน้าพระเจ้าปั้นมา"

"ขิงอีก"

ภาพที่ชูครีมก้มลงแก้มแนบแก้มจิน้อยไปเข้าตาใครบางคนที่เพิ่งเดินออกจากตึกสำนักงานของมหาลัยพอดี เขาจำได้ว่าผู้ชายคนนั้นอยู่ด้วยตอนที่จิน้อยไปเที่ยวแล้วลืมโทรศัพท์ แต่ไอ้การถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

"หยุดมองอะไรวะทิม"

"เปล่า"

"ก็เห็นอยู่ว่ามึงมอง"

"กูบอกว่าเปล่า"

ต้นกล้าที่เดินตามหลังออกมาไม่ทันมองทางเพราะก้มดูโทรศัพท์ก็เกือบชนเข้ากับหลังของทิมมี่เพราะเพื่อนมาเฟียของเขาหยุดเดินขึ้นมาเสียดื้อ ๆ โดยไม่ทราบสาเหตุ พอเขาถามว่ามองอะไรก็ตอบเสียงแข็งว่าเปล่าอีก ต้นกล้าเลยมองไปตามทิศทางที่เพื่อนหันไปจ้อง ก็พบว่าเป็นบรรดานักศึกษาหลากหลายคณะที่มาเดินหาซื้อของ แต่เขาก็ไปสะดุดกับร่างจิ๋วที่ยืนกับสาวขาสวยที่เขาจำได้ว่าเป็น 2 คนที่ได้ติดเข็มในปีนี้ และยังเป็นคนที่ไปเที่ยวเมื่อหลายวันก่อน เขาเองถึงจะไม่ใช่คนพูดเยอะแบบเจเจแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่สนใจสิ่งรอบตัวเลย

"เปล่า...งั้นก็เดินดิ่"

"..."

"หรืออยากดื่มชาสักแก้วร้านนั้นดังนะ"

"ไม่"

"ตามใจมึง"

ในเมื่อทิมมี่ปากแข็งเพื่อนอย่างต้นกล้าก็ยกไหล่แล้วก็เดินนำหน้ากลับไปที่ตึกวิศวะแทน พวกเขามีเรียนบ่ายอีกคลาสถ้าไม่มีอะไรให้คุ้มค่าที่ตั้งเข้าเรียนสายเขาก็ไม่ทำ คนสนิททั้ง 4 ที่ยืนอยู่ห่าง ๆ เข้าใจได้ทันทีว่าผู้เป็นนายมองไปที่ใคร ส่วนความรู้สึกนั้นพวกเขาไม่กล้าฟันธงลงไปว่าทิมมี่คิดอะไรอยู่ ทิมมี่หยิบโทรศัพท์ออกมาพิมพ์อะไรสักอย่างลงไปก่อนจะเดินตามต้นกล้ากลับไปเช่นกัน

Line

Timothee : เลิกเรียนแล้วมาที่ลานจอดรถตึกวิศวะ

.

.

TimeJi : เลิก 17:00

Timothee : 17: 15 ห้ามช้า!!!

TimeJi : ชุดอยู่ที่ห้องไม่ได้หยิบมา

Timothee : เดี๋ยวพาไปเอา

TimeJi : ก็ได้ค่ะ

รูปประโยคของทิมมี่ที่ส่งมาทำเอาจิน้อยต้องเอามือตีหน้าผากตัวเองไป 1 ที ก็การใช้คำของเขามันทำให้เธอคิดดีไม่ได้เลย แต่อาจเพราะเขาเป็นคนพูดจาไม่คิดล่ะมั๊ง จิได้แต่บอกตัวเองแบบนั้นก่อนจะหย่อนโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าแล้วหันไปคุยกับชูครีมและข้าวตูต่อ เมื่อได้น้ำครบ 4 แก้วแล้วจิน้อยก็กอดข้าวตูก่อนจะโบกมือลา

"ไอ้ตู"

"อะไร"

"อย่าบอกนะมึงชอบจิ"

"ก็ชอบแต่ไม่อยากเสียเพื่อน"

"เออ...ดีแหละ แล้วจิรู้ป่ะเนี้ยะว่ามึงชอบผู้หญิง"

"กูไม่ได้บอก"

"ว่าง ๆ ก็บอกไปเลยอนาคตเกิดอะไรจิจะได้ไม่ตกใจ"

"แล้วอนาคตจะเกิดอะไรวะ"

"ก็เกิดมึงห้ามใจตัวเองไม่ได้ไงเล่า"

"รู้ดีน่ะ...อีชู"

"อีตูเรียกกูใหม่เดี๋ยวนี้...ชูครีมไม่ใช่ชู"

"ชู-ชาติ"

ข้าวตูสาวสวยติดท็อปน้องใหม่ที่คนใน BDS โหวตอยากออกเดตด้วยมองไล่หลังเพื่อนตัวจิ๋วไปจนลับตา เธอไม่ใช่ทอมและเป็นเลสและจิก็ตรงสเปคเธอมาก ตัวเล็กน่ารักนิสัยดีแอบซื่อหน่อย ๆ ทำให้ข้าวตูกลัวว่าจะเสียเพื่อนอย่างจิไปถ้าเดินหน้าจีบจริง ๆ ชูครีมเองก็เข้าใจในจุดนี้การเป็นเพื่อนไม่ว่าจะเพศอะไรเพื่อนก็คือเพื่อน แต่ทางเรื่องความรักมันไม่ง่ายขนาดนั้น เลยได้แต่ตบไหล่เพื่อนสาวให้กำลังใจไป 2 ทีแรง ๆ เพราะคำว่าชูชาติที่ออกจากปากข้าวตู

"ทำไมเอาคันนี้มา"

"มอไซค์ไม่ได้?"

"ได้...แต่จิไม่ซ้อนนะ"

"..."

วันนี้จิน้อยใส่กระโปรงเลยเข่าขึ้นมาหน่อยถ้าโดดเกาะหลังทิมมี่กระโปรงอาจจะออกมาในรูปที่ไม่เหมาะสมเท่าไหร่ ทิมมี่ได้แต่ถอนหายใจเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องแต่งตัวให้มันลำบาก ใส่กระโปรงพลีทยาวคลุมเข่าไปก็จบ ทิมมี่เอามือหนาสวบเข้าที่เอวเล็กของจิแล้วยกตัวเธอขึ้นวางที่เบาะมอเตอร์ไซค์ เสื้อช็อปที่มีชื่อเต็มปักอยู่ถูกถอดวางคลุมที่หน้าขาของเธอก่อนที่เขาจะยกขายาว ๆ ยื่นอย่างระมัดระวังคร่อมตัวรถแล้วค่อยเอาขาตั้งขึ้น มือทั้ง 2 ข้างรีบจับเข้าที่เอวของทิมมี่ตอนที่รถกระชากตัวออก

"คนบ้า"

"..."

เสียงเบาแต่เขาก็ยังพอได้ยินเพราะเขาไม่ได้สวมหมวกกันน็อก เมื่อเห็นว่าออกจากหลังมหาลัยไปก็คอนโดของจิแล้ว จะให้เขาใส่คนเดียวก็แปลก ๆ เขาเลยตัดสินใจไม่ใส่ ถ้าตำรวจจะโบกแล้วเขียนใบสั่งก็ช่างเถอะ เขาแคร์ที่ไหนล่ะตอนนี้เขาสนใจเรื่องคนตัวเล็กที่นั่งเกาะเอวเขาแน่นมากกว่า ไม่นานรถก็เลี้ยวเข้าจอดที่ลานจอดมอเตอร์ไซค์ของคอนโด จิน้อยไม่รอให้ทิมมี่มาอุ้มลงเธอโดดรถจากรถแทบจะทันทีที่เขาจอด

"พี่รอตรงนี้แป๊บ"

"ทำไม?"

"เอ้า...ก็จิจะขึ้นไปหยิบเสื้อมาคืนให้ไง"

"ฉันจะขึ้นไปด้วย"

"ห๊ะ...ขึ้นไป ขึ้นทำไม?"

"อยากขึ้น"

"แต่"

"เร็ว...เดินสิ"

มือที่กำลังลวงเอาคีย์การ์ดประตูด้านล่างคอนโดต้องหยุดนิ่งเมื่อทิมมี่แจ้งความประสงค์ที่จิได้แต่ไม่เข้าใจ เขาจะขึ้นไปห้องเธอทำไมสู้รออยู่ที่นี่ก็ได้ และเมื่อเธอจะอ้าปากห้ามเขา ไอ้สายตาที่เขาใช้มองเธอมันทำให้เธอยอมแพ้ เธอไม่เข้าใจแต่ก็รู้สึกว่าไม่อยากเถียงกับทิมมี่อีกเพราะที่ผ่านมาเถียงไปก็ไม่เคยชนะ ได้แต่เดินปลงตกนำหน้าเขาเข้าไปที่ตึกอย่างว่าง่าย

"ซาตานอย่างที่โซว่าจริงด้วย" [ งุบงิบ ]

"บ่นอะไร?"

"เปล่าค่ะ"

"ฮึ"