PANAY ang tanggi ko tuwing inaalok ako ng kahit na ano ni Oliver. Kapag walang ginagawa ay panay ang text niya. Alam ko, dahil palaging tumutunog ang phone niya. I kept on saying na maaari na naman siyang umalis o umuwi na dahil darating ang Mama ko. Pero palagi lang din niya akong tinatanggihan.
Hangga't maaari ay gusto ko na munang iiwas ang sarili ko sa pamilya nila. Though I know, wala naman siyang kinalaman sa pagkawala ng baby ko. Pero kakabit niya ang taong gusto kong layuan. Pakiramdam ko simbolo sila ng sakit sa’kin.
Sabay kaming napalingon sa pinto ng bumukas ito.
“July!” My mom.
Tipid ko siyang nginitian. Hindi niya nakita si Oliver na ngayon ay nakatunghay sa kanya. Nagmamadali kasi siya nang nakapasok at nilapitan agad ako. Hinaplos niya ang pisngi at buhok ko. Nabakas ko
