หนูนิ่มลอบขมวดคิ้วมุ่นอย่างอึดอัดใจ ยิ่งได้ยินเขาพูดเธอยิ่งกระอักกระอ่วน เธอไม่อยากร่วมหอลงโลงกับผู้ชาย อื่นใดทั้งสิ้น นอกเสียจากคนที่ในใจเธอถวิลหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แม้ว่าเธอจะยังไม่ได้เห็นหน้าเขาชัด ๆ ก็ตามที
คุณหมอฤทธิ์เดช...
หญิงสาวก้มหน้าก้มตาทำอาหารด้วยความชำนิชำนาญจนกระทั่งเสร็จสิ้น เธอแอบตักอาหารใส่กล่องเพื่อนำไปให้หมอฤทธิ์เช่นเคยก่อนจะออกไปร่วมรับประทานมื้อเช้ากับคุณหมอหนาม แม้เสร็จมื้ออาหารแล้วก็ตามจนแล้วจนเล่าเขาก็ยังไม่ยอมกลับเสียที หนูนิ่มเริ่มหันรีหันขวางเพราะเขาชวนเธอไปเดินเล่นในสวน เธอจำเป็นต้องไปด้วยคำสั่งของคุณยายใหญ่
“ ทำไมหนูนิ่มเงียบจัง ไม่ชอบมากับพี่เหรอคะ ” เสียงทุ้มถามขึ้นขณะเดินเคียงข้างกันไปท่ามกลางความเงียบงัน
“ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ หนูนิ่มเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่รู้จะคุยอะไร ”
“ ก็คุยทั่ว ๆ ไปไงครับ
