“คุณแม่ขา...”
เสียงเรียกของลูกสาวตัวน้อยทำให้อุรัสยาซึ่งกำลังนวดแป้งเตรียมทำคุกกี้อัลมอนด์ของโปรดของน้องอิ๊งก็สะดุ้งโหยง เพราะอ้อมกอดเล็กๆ นั่นที่โอบเข้ากับเอวเธอ
“ว่าไงคะลูกสาว”
อุรัสยาแตะมือลงบนหลังมือเล็กๆ ที่กอดรัดเอวเธอแน่นเบาๆ พร้อมกับยิ้มกว้าง ตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ ซึ่งกินระยะเวลามานานนับเดือนแล้วที่ลูกสาวไม่ค่อยมาอ้อนเธออย่างนี้เลย ส่วนใหญ่น้องอิ๊งมักจะไปเล่นกับคนเป็นพ่อแล้วค่อยมาหาเธอบ้างเวลาที่พยัคฆ์พามา อย่างเช่นอยากจะพาไปเที่ยวร่วมกันอะไรแบบนี้ บางครั้งอุรัสยาก็ไม่อยากไป แต่ก็ไม่ไว้ใจให้พยัคฆ์พาลูกไปคนเดียว สุดท้ายเลยกลายเป็นภาพของครอบครัวสุขสันต์ซึ่งคุณพิมพ์พรรณมักจะเอ่ยปากพูดถึงอย่างมีความสุขตลอดเวลา
โดยที่คนอื่นๆ ไม่รู้เลยว่ามันกลับทำให้เธอทุกข์ใจมากแค่ไหน
อุรัสยาไม่ได้อยากเห็นแก่ตัวอย่างนี้ แต่เธอเคยชินกับการเป็นคนสำคัญที่สุดของลูกมาก่อน ลูกมองว่าเธอคือที่หนึ่งใ
