สัญญาลับฉบับพี่เลี้ยง

จีบมาเป็นพี่เลี้ยง

ตอนที่ 2

ขณะที่รัญชน์รวีกำลังห่อภาพที่เขาซื้อให้อย่างบรรจง ธีร์ธวัชก็ใช้โอกาสนี้ลอบมองใบหน้าสวยของเธออีกครั้ง เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างดึงดูดเขาให้เข้าหาผู้หญิงคนนี้อย่างไม่อาจต้านทานได้ ราวกับแรงดึงดูดของแม่เหล็ก ที่มันทำให้เขาอยากรู้จักเธอให้มากนี้

“ปกติน้องมาขายที่นี่เฉพาะเย็นวันเสาร์เหรอครับ” เขาชวนคุย น้ำเสียงทุ้มเอ่อล้นด้วยความสนใจ

“ค่ะ หนูมาขายได้แค่วันเสาร์ช่วงเย็นๆ” รัญชน์รวีตอบสั้นๆ แต่ก็ไม่ถึงกับปั้นปึ่ง เหมือนเมื่อสักครู่

“ไม่ต้องห่อแน่นมาก...ก็ได้ครับ” ธีร์ธวัชเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม พร้อมส่งยิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์และแววตาที่หลงใหล

รัญชน์รวียิ้มรับบางๆ เธอไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มนั้นได้ตรึงใจชายหนุ่มตรงหน้าไปเสียแล้ว

“ว่าแต่น้องมีชื่อเล่นมั้ยครับ...ถือว่าบอกเอาบุญ” เขาถามอย่างเปิดเผย พร้อมกับรอยยิ้มทะเล้น

“รัญชน์ค่ะ” เธอตอบ

“พี่ธีร์นะครับ” เขาแนะนำตัวอีกครั้ง

“นอกจากขายที่นี่วันเสาร์แล้ว น้องมีไปขายที่อื่นอีกมั้ยครับ” เขาพยายามคุยกับเธอต่อ

“ไม่มีแล้วค่ะ” คำตอบของเธอทำให้เขายิ้มกว้าง

“งั้นอาทิตย์หน้าเจอกันนะครับ...น้องรัญชน์!!!” ธีร์ธวัชเอ่ยทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ราวกับจะย้ำเตือนให้เธอจดจำเขาให้ได้

หลังแยกจากแม่ค้าภาพวาดคนสวย ธีร์ธวัชก็เดินกลับบ้านด้วยรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า เขาเปิดดูภาพทิวทัศน์ยามเย็นที่เพิ่งได้มาอย่างชื่นชม ความรู้สึกประหลาดใจและตื่นเต้นที่เกิดขึ้นในใจ ภาพวาดนั้นงดงามราวกับตัวเธอ และเขาก็ไม่สามารถหยุดคิดถึงใบหน้าหวานๆ กับดวงตากลมโตคู่นั้นได้เลย

ไม่นานนัก เสียงใสๆ ของเด็กน้อยก็ดังขึ้นจากหน้าประตูบ้าน ลลินดา พี่สาวของธีร์ธวัชก้าวเข้ามาพร้อมกับ น้องณดา ลูกสาวตัวน้อยวัยห้าขวบของเธอ ดวงตากลมโตของณดาฉายแววซุกซน พลันเห็นน้าชายสุดที่รักนั่งเอนกายอยู่บนโซฟาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ร่างจิ๋วก็พุ่งตรงเข้าใส่ธีร์ธวัชทันที ราวกับจรวดที่พุ่งเข้าหาเป้าหมาย

“น้าธีร์ขา!” เสียงเล็กๆ ใสแจ๋วเอ่ยเรียกพร้อมรอยยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันซี่เล็กๆ ที่เรียงตัวสวย ใบหน้าเล็กๆ ซบลงกับไหล่กว้างอย่างออดอ้อน

ธีร์ธวัชหัวเราะในลำคอ แขนแกร่งรวบหลานสาวตัวน้อยเข้ามากอดอย่างอ่อนโยน เขายกมือขึ้นลูบผมนุ่มสลวยของณดาเบาๆ

“ว่าไง...ครับคนเก่ง ไหนมาให้น้าธีร์หอมแก้มให้ชื่นใจหน่อยสิครับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอ็นดู เด็กน้อยยื่นแก้มให้ ธีร์ธวัชแตะจมูกเบา ๆ ที่แก้มของหลานสาวอย่างทะนุถนอม

“หนูคิดถึงน้าธีร์ที่สุดเลยค่ะ!” ณดาเงยหน้าขึ้นมองน้าชายด้วยดวงตาเป็นประกายเล่าเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมาให้ฟังอย่างตื่นเต้น

“จริงเหรอคร๊าบบคนเก่ง!!! ถ้างั้นวันนี้น้าธีร์มีไอติมของโปรดของณดาด้วยน้า!!!!” ธีร์ธวัชยิ้มกว้าง เขามองไปทางลลินดาที่กำลังถอดรองเท้าอยู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นกับพี่สาว

“วันนี้ผมซื้อกับข้าวมาแล้วนะครับ...พี่ลิน อยู่ในครัวแน่ะ!” เขาเอ่ยขึ้น ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับด้วยอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด

ลลินดาเดินเข้ามาใกล้ พลางยื่นมือไปแตะหน้าผากน้องชายเบาๆ

“อืม...ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่น่า!!!” เธอเอ่ยทักอย่างสังเกตเห็นอาการผิดปกติ

“ทำไมวันนี้..ธีร์อารมณ์ดีจัง...” น้ำเสียงของเธอเจือแววสงสัยระคนหยอกล้อ

“ผมก็ปกตินี่ครับ...พี่ลิน?” ธีร์ธวัชเลิกคิ้ว ก่อนจะพยายามเก็บซ่อนอาการ แต่รอยยิ้มที่ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าก็ฟ้องทุกอย่าง

“ไม่จริงอะ พี่เห็นแกนั่งยิ้มอยู่คนเดียวอยู่ตรงนี้ตั้งนานสองนาน..” ลลินดาแกล้งแซว

“หื้ยยย!!!..จริงดิ พี่เอาไรมาพูด” ธีร์ธวัชทำหน้าเหลอหลา พยายามแก้ตัว แต่แววตาแพรวพราวของเขากลับทำให้ลลินดายิ่งมั่นใจ

“อย่าๆ พี่แอบดูกล้องจ้ะ” ลลินดายิ้มกริ่ม ชี้ไปที่มุมเพดานที่ติดตั้งกล้องวงจรปิด

“หว้า!!!..แย่จัง” ธีร์ธวัชแสร้งทำหน้าผิดหวัง แต่ในใจกลับแอบขำกับท่าทางรู้ทันของพี่สาว

“บอกมา มีอะไรถึงได้อารมณ์ดี๊ดีขนาดนี้..หึ!!” ลลินดาไม่ยอมแพ้ ยังคงคาดคั้นน้องชาย

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกพี่” ธีร์ธวัชถอนหายใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์

“ผมแค่คิดว่า... ผมหาพี่เลี้ยงพร้อมกับครูสอนศิลปะให้ณดาได้แล้วครับ”

ดวงตาของลลินดาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจระคนตื่นเต้น

“ใครกัน” เธอรีบถามขึ้นทันควัน

“เอาไว้ สักอาทิตย์หน้า ผมจะจีบเธอมาเป็นพี่เลี้ยงของณดาให้ได้เลยครับ” ธีร์ธวัชตอบด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ ราวกับว่าแผนการในใจของเขานั้นจะสำเร็จลุล่วงไปแล้ว

“ยังไงเอ่ย...ไหนเล่ามาซิ” ลลินดาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจความหมายที่น้องชายต้องการจะสื่อ

“ผมไปเจอเธอวาดรูปขายที่ตลาดนัดครับ ฝีมือดีมาก” ธีร์ธวัชอธิบายด้วยท่าทางกระตือรือร้น นึกถึงภาพวาดสีน้ำที่เขาทุ่มเงินซื้อมาอย่างไม่เสียดายเงิน

“เอามาสอนวาดรูปน่ะ...น่าจะได้ แต่ให้เป็นพี่เลี้ยงด้วย ใครเขาจะเอาล่ะ” ลลินดาเอ่ยอย่างไม่แน่ใจนัก เพราะตำแหน่งพี่เลี้ยงเด็กนั้นไม่ใช่ใครก็เป็นได้

“ไม่รู้แหละ เดี๋ยวผมลองจีบๆ เธอ” ธีร์ธวัชตอบอย่างติดตลก แต่ในแววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจริงจัง

“จีบมาเป็นพี่เลี้ยงของหลาน หรือว่าจีบมาเป็นแม่ของลูกกันแน่จ๊ะ” ลลินดาแซวกลับทันควัน ด้วยรอยยิ้มกริ่มที่มุมปาก แววตาเจ้าเล่ห์ไม่แพ้น้องชาย

“แหม่!!..พี่ลิน ใจเย็นๆ สิครับ ผมเพิ่งรู้จักเธอเองนะ แล้วก็ไม่รู้เลยว่า...เธอจะชอบผมหรือเปล่า” ธีร์ธวัชแกล้งทำเสียงสูง แต่ใบหน้าก็ขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย

“แล้วชื่ออะไรล่ะ” ลลินดายังคงสนใจใคร่รู้

“ชื่อรัญชน์ครับ” ธีร์ธวัชตอบ พลางนึกถึงชื่อที่ไพเราะของเธอ

“รัญชน์เหรอ” ลลินดาทวนชื่ออย่างพิจารณา

“ครับ ชื่อจริงรัญชน์รวี” ธีร์ธวัชตอบรับด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง เขาคิดถึงใบหน้าหวานๆ ของรัญชน์รวี และความรู้สึกอยากจะเจอเธออีกครั้งก็พลุ่งพล่านอยู่ในใจ

“โอเค ถ้าธีร์เห็นว่าเหมาะสมก็นัดมาได้เลยนะ” ลลินดากล่าวสรุปด้วยรอยยิ้มโล่งใจ เธอเชื่อในสายตาของน้องชายเสมอ และดูเหมือนครั้งนี้ธีร์ธวัชจะเจอคนถูกใจเข้าจริงๆ