“งั้นเดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ” ตะวันเอ่ยบอกเมื่อนั่งดื่มกับทุกคนมาสักพักแล้ว เขาก็สงสารเมียรักที่กำลังอุ้มลูกสาวอยู่รอเขา
“จะรีบกลับไปไหนล่ะคะพ่อเลี้ยง กำลังคุยกันสนุกๆเชียว” โตมรเอ่ยบอก เมื่อตะวันบอกว่าจะกลับแล้ว
“เห็นเมียกับลูกพี่ไหมตั้ม จะหลับคาโต๊ะอยู่แล้ว” ตะวันเอ่ยบอกก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วไปอุ้มลูกสาวมาจากตักของลีน่าเบาๆ แล้วเขาก็อุ้มไลลามาพาดที่ไหล่ของเขา
“ไหวไหมครับ เดี๋ยวก็กลับแล้วนะคนดี” ตะวันเอ่ยถามลีน่าขณะเธอกำลังจะลุกขึ้น
“แหม อะไรจะดูแลกันขนาดนี้คะ แบบนี้รีบมีน้องให้ไลลาสิคะ ฮ่าๆ” สโชาเอ่ยแซวพี่ชายและพี่สะใภ้ ที่รักและดูแลกันอย่างน่ารัก
“ยัยเอย แกน่ะเอาตัวเองให้รอดเถอะ ไอ้รามโทรมาหาแกตั้งแต่เย็นแล้ว พี่ลืมบอกอ่ะโทษที” ตะวันเอ่ยบอกน้องสาวออกไป เพราะที่เขาไม่ได้บอกเพราะอยากจะแกล้งสโรชาและรามีน
“ทำไมไม่บอกเอยให้เร็วกว่านี้ล่ะคะ” สโรชาเอ่ยถามพี่ชายออกไปพร้อมกับทำหน้ามุ่ย
“
