“หันมา!” นั่นเขาเหรอ คุณกลางใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเธอ มันชวนให้เธอขนลุกจริงๆ แต่เธอทำผิดจริงๆ ผิดที่ไม่รู้จักที่ของตน เบลค่อยๆหันกลับมาและก้มหน้ามือประสานไว้อย่างนอบน้อม เธอไม่กล้าที่จะสบตาคุณกลาง
เบลตัวสั่นแต่พยายามควบคุมตัวเองไว้ แต่เธอก็ทำได้ไม่ดีเลย น้ำตาไหลออกมาหยดลงพื้น หยดแล้วหยดเล่า “ถูกใครทำร้ายอย่างงั้นเหรอ” กลางเอ่ยถามกึ่งประชดอย่างเต็มที่
เบลร้องไห้หนักขึ้น ยิ่งเขาเอ่ยเขาพูดเธอก็ยิ่งเจ็บปวด “จำไว้สิ่งที่เธอทำคือสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุด และหยุดร้องได้แล้ว” กลางให้โอกาสเสมอ เมื่อเบลยังฟังเขา กลางเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเธอเชยคางให้เธอเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเธอเปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา “เบล...เธอต้องถูกลงโทษ เข้าใจมั้ย” เบลมองเขาและพยักหน้า
ความยุติธรรมมันไม่เกิดขึ้นกับคนต่างชั้นวรรณะอยู่แล้ว ท่องไว้เบล สามหมื่น สามหมื่น และสามหมื่น
กลางเชยคางเธอให้สูงขึ้นจนใบหน้าหวานแหงนรับจุมพิต อื้มมม
