วันเวลาผ่านไปไวจนน่าใจหาย พลอยไพลินอุ้มท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว เธอมีควมสุขที่ได้ดูการเติบโตของลูกในท้อง เธอรู้สึกสบายใจที่พ่อของลูกเลิกจับผิด เขาไม่มาวุ่นวายที่บ้านหลังนี้อีกเลยตั้งแต่วันนั้น เขาคงไม่คิดจะตามหาเธออีกแล้ว บางครั้งเธอก็รู้สึกนอยตามอารมณ์คนท้อง แต่ก็เข้าใจได้เพราะเขามีแฟนตัวจริงอยู่แล้ว ถึงจะเจ็บปวดเพียงใดเธอก็ต้องทำใจ และภาวนาให้เวลาเยียวยาบาดแผลในใจ
" พรุ่งนี้หมอนัดใช่ไหมลูก "
อารีรัตน์ที่กลับมาจากงานสังคมแจกของให้กับเด็กกำพร้าได้รับมาหาลูกสะใภ้ในทันที ตอนนี้ท่านเรียกพลอยไพลินว่าลูกสะใภ้อย่างเต็มปาก ถึงหญิงสาวจะหย่ากับลูดชายแล้วก็ตาม นับวันท่านยิ่งเอ็นดูในตัวพลอยไพลินที่กินง่ายอยู่ง่าย แล้วยังคิดแต่จะช่วยหาเงินอยู่ตลอดเวลา วันก่อนขอให้แม่บ้านซื้ออุปกรณ์เล็กๆน้อยๆไม่ให้เพราะอยากทำขนมขาย แต่ท่านขอร้องให้ทำจริงจังหลังจากคลอดลูก ตอนนี้ทำขายให้ท่านไปแจกเด็กกำพร้าก็พอ จะได้มีราย
