หย่ารักคุณสามี

1 ภรรยาที่ไม่รัก

ในค่ำคืนที่แสงไฟจางลงและเสียงดนตรีดังกระหึ่ม อัศวินประธานหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่หัวเราะและพูดคุยกับแฟนสาวของเขา หล่อนคือสุดา แฟนสาวของเขาที่รู้เรื่องราวเบื้องหลังของการแต่งงานคลุมถุงชนครั้งนี้ของแฟนหนุ่มเป็นอย่างดี เธอรู้ว่าแฟนหนุ่มของเธอถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับพลอยไพลิน ผู้หญิงหน้าเงินที่ยอมเสียสละร่างกายเพื่อแลกกับการปลดหนี้ของครอบครัว เธออาจจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แสนดีที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อครอบครัว แต่สำหรับอัศวินแล้ว พลอยไพลินก็แค่ผู้หญิงหน้าเงินที่ยอมทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง ยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเงินโดยไม่รู้ถูกผิด ทั้งที่เขาก็บอกไปแล้วว่าเขานั้นมีคนรัก เธอก็ไม่สนใจและยอมที่จะตกลงแต่งงานกับเขาอยู่ดี

อีกด้านหนึ่งของงาน พลอยไพลินสาวสวยวัยยี่สิบห้าที่ไม่รู้จักใครเลยในงานได้ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน สายตาของมองภาพสวีทหวานระหว่างสามีกับผู้หญิงคนอื่นด้วยความหนาวเหน็บในใจ ถึงจะรู้สึกเจ็บหัวใจมากสักแค่ไหนแต่เธอก็ไม่สามารถแสดงออกได้ เพราะผู้หญิงคนนั้นคือแฟนตัวจริงของสามีเธอและเธอกับครอบครัวก็ยังต้องพึ่งพาเงินจากอัศวินเพื่อรักษาความอยู่รอดและดำเนินธุรกิจของครอบครัวให้ผ่านพ้นวิกฤตช่วงนี้ไปก่อน

พลอยไพลินมองดูสามีตลอดเวลาจนเพื่อนของเขานั้นนึกสงสารและถามกับอัศวินไปว่า

"นายทำแบบนี้ไม่กลัวว่าภรรยาจะไม่พอใจเอาเหรอ?"

อัศวินหัวเราะเบาๆ ในลำคอ นอกจากเขาจะไม่ชายตามองไปยังภรรยาแล้ว เขายังตอบด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ไร้ความรู้สึก ไร้ความสงสาร เพราะคิดว่าคนที่โดนกระทำและเสียเปรียบคือตัวเขามากกว่า เขาต้องหาเงินให้เธอและครอบครัวใช้โดยที่เขาไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมาเลย

"หัวเราะไปเถอะ ภรรยาขอหย่าเมื่อไหร่จะขำไม่ออก"

ปรเมศรู้สึกสงสารภรรยาของเพื่อนเพราะเขาเองก็มีน้องสาวที่รุ่นเราคราวเดียวกันกับพลอยไพลิน น้องของเขาก็โดนผู้ชายเมินเฉยเหมือนกัน เขาจึงเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงเพราะน้องสาวระบายให้ฟังทุกวัน เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นกับใครก็คงไม่รู้สึก และสักวันเพื่อนของเขาจะต้องเสียน้ำตาแน่นอน

"เธอไม่มีทางหย่ากับฉันหรอก เพราะครอบครัวเธอยังต้องใช้เงินจากฉันอยู่"

อัศวินตอบอย่างมั่นใจเพราะคนอย่างพลอยไพลินไม่มีปัญญาที่จะหาเงินเลี้ยงครอบครัวได้หรอก เงินที่ใช้อยู่ในตอนนี้ก็มีแต่เงินของเขาทั้งนั้น

"นายไม่คิดบ้างเลยเหรอว่าการที่นายทำแบบนี้มันทำร้ายจิตใจภรรยามากแค่ไหน?"

"ทนไม่ไหวก็แค่หย่า"

ปรเมศได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ และรอวันที่จะปลอบใจเพื่อนสนิทก็เท่านั้น พลอยไพลินเป็นผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ สักวันอัศวินจะต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่าเพราะเสียดายภรรยา

"ผู้หญิงที่แต่งงานกับผู้ชายเพราะเงินคงไม่มีวันเสียใจหรอก ถ้าถึงวันหย่าจริงๆ เธอคงจะเดินเข้ามาเรียกร้องค่าเสียเวลาด้วยซ้ำ"

"อยู่กันมาตั้งสองปี นายไม่มีความรู้สึกอะไรให้เธอเลยเหรอ"

"มีแต่ความรู้สึกเบื่อและอยากหย่าแค่นั้นแหละ"

พลอยไพลินที่ได้ยินก็รีบหันหลังกลับไปเพื่อกลั้นน้ำตาที่ไหลออกมา เธอต้องยืนอยู่อย่างเดียวดายท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ของสามี แต่นั่นก็ไม่ได้เจ็บปวดเท่ากับคำว่าหย่าที่สามีเอ่ยออกมา เธอไม่อยากให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นเลย

แม้ว่าสถานที่นี้จะไม่เหมาะกับเธอแต่เธอก็อดทนยืนรอให้สามีมีความสุขกับเพื่อนๆ มีความสุขกับผู้หญิงที่เขารัก แม้ว่าตรงนี้จะไม่มีใครอยู่เคียงข้างเธอเลยก็ตาม ขอแค่เธอได้อยู่เคียงข้างสามีเธอก็ดีใจมากแล้ว เธอจะทำหน้าที่ของเธออย่างเต็มที่จนกว่าจะถึงวันนั้น...

นอกจากเขาจะไม่สนใจเธอแล้ว เขายังพาแฟนสาวออกจากงานไปโดยไม่สนใจว่าเธอจะกลับบ้านอย่างไร เมื่อเขาหายไปนานเกินไป เธอก็จำใจต้องเรียกแท็กซี่กลับเองและเป็นอย่างนี้แทบทุกครั้งที่ออกงานด้วยกัน ถึงแม้ว่าอัศวินจะพาเธอออกงานด้วยทุกครั้งตามที่พ่อแม่ของเขาบอก แต่เธอก็เป็นได้แค่ตุ๊กตาไร้ชีวาที่ยืนอยู่ข้างกายของสามี ไม่มีสิทธิ์พูดไม่มีสิทธิ์ออกเสียงหรือแสดงอารมณ์ใดๆ ทำได้แค่เสียใจอยู่ข้างๆ เขาเพียงเท่านั้น