Biglang natahimik si Kobie matapos kong ipakita sa kaniya ang suot kong singsing.
Halatang nawalan na nang gana na kausapin ako.
Nakakailang man ang labis na katahimikan pero hindi na rin ako kumibo.
Tanging ang mga paa lang naming dalawa ang gumagawa ng ingay sa bawat paghakbang.
Hindi ko rin alam kung ano ang pumasok sa utak ko at bakit ko iyon ginawa.
Pwede ko namang aminin na nagseselos ako para malaman niya.
Kaya lang nahihiya ako dahilan kung bakit hindi ko na mababawi. Ang awkward tuloy ng sitwasyon.
"Get inside, magluluto lang ako ng makakain," walang gana niyang mando sa akin.
Kung hindi pa siya nagsalita ay hindi ko malalaman na nandito na pala kami sa harap mismo ng pintuan ng space niya.
At dahil din sa kaniyang sinabi. Saka ko lang naalala ang mga binili ko k
