“มาถึงเมื่อกี้นี้เอง อ้าวไหนตอนเราคุยโทรศัพท์กัน เปรี้ยวบอกว่าจะมาถึงช้าหน่อยไง แฟนติดธุระมาส่งไม่ได้ไม่ใช่หรอ”
“อ๋อ...ใช่แล้วจ้าแฟนตัวจริงติดธุระ เปรี้ยวก็เลยโทรตามแฟนตัวปลอมให้ไปรับมาส่งไงล่ะ ไม่เห็นจะยากเลย”
เพื่อนสาวพูดเสียงเริงร่า
“แหม...ร้ายใช่เล่นจริง ๆ เลยนะเพื่อนฉัน”
“อ๊าว...ช่วยไม่ได้นี่คะ สมัยนี้ใคร ๆ เขาก็มีตัวเลือกตัวสำรองกันทั้งนั้นแหละ ว่าแต่แกเหอะ เมื่อไหร่จะเลิกกับอีพี่ต่อผัวสุดที่รักของแกซะที อยู่กันไปก็เท่านั้น หล่อก็ไม่หล่อ แถมยังเป็นแค่คนขับมอเตอร์ไซค์ส่งเอกสาร จะเอาอะไรมาเลี้ยงแกได้ล่ะเพื่อน”
“แต่เขาก็รักฉันมากเลยนะ ไม่เคยนอกใจฉันเลย ต่างจากบรรดาแฟนเก่าหลาย ๆ คนของฉันที่ผ่านมาเลย”
“เหรอยะ...แล้วไหนล่ะ แฟนสุดที่รัก รักมากที่สุดของแก ถ้าเขาดูแลแกได้ วันนี้แกคงไม่โทรไปหาฉันให้มาเดินเล่นเป็นเพื่อนแก้เหงาแบบนี้หรอก...จริงมั้ย”
สองสาวสวยนั่งคุยปรับทุกข์กันอยู่นานสองนาน
“ฉันเป็นห่วงแกนะโว๊ย” เปรี้ยวยุยงให้ออมเลิกกับแฟนคนนี้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้ากันแล้ว เพราะดูแล้วไม่น่าจะมีอนาคตแน่ ๆ
“ฉันรู้น่า”
“ความรักมันกินไม่ได้หรอกนะแก แกดูเพื่อน ๆ ของเราสิ เขาไปถึงไหนกันแล้ว” เปรี้ยวพยายามบิ๊วเพื่อน
“ใครบอกกินไม่ได้ กินกันทุกวันเลยย่ะ”
“เออ...แฟนแกเก่ง” ดูท่าแล้ว ทางเดียวที่จะทำให้เพื่อนรักเลิกกับแฟนคนนี้ได้ ก็คือต้องพาเธอไปเจอกับผู้ชายที่หล่อ รวย และเอาใจเก่ง เธอจึงตัดสินใจชวนออมให้มาทำงานด้วยกัน
“ว่าไง...ตกลงจะไปทำด้วยกันรึเปล่า งานพริตตี้ ได้ตังค์เยอะนะแก เดี๋ยวฉันฝากให้ ได้อยู่แล้ว หน้าตาผิวพรรณอย่างแกออกจะสวยเซ็กซี่ หุ่นแกก็ดีกว่าฉันตั้งเยอะ ขาว ๆ หมวย ๆ อึ๋ม ๆ แบบนี้ รับรอง ทั้งงาน ทั้งเงิน ทั้งผู้ชายรวย ๆ ไหลมาเทมาเพียบ”
“เออ ๆ ๆ...เดี๋ยวฉันขอคิดดูก่อน ไม่รู้ว่าพี่ต่อจะยอมให้ทำรึเปล่าน่ะสิ”
“แล้วแต่นะแก...ชีวิตแก แกเลือกได้ด้วยตัวแกเองนะเพื่อน ฉันช่วยได้เท่านี้ล่ะ”
ออมนั่งคิดนอนคิดอยู่สองวัน จึงตกลงยอมทำงานที่เปรี้ยวเพื่อนสาวของเธอชักชวน
“ฮัลโลเปรี้ยว...เออแก งานที่แกบอกไว้ ฉันตกลงทำนะ”
“จริงดิเพื่อน...เออ ๆ ดีแล้ว ๆ เดี๋ยวฉันบอกหัวหน้าให้ คงสักวันสองวันนี้แหละ น่าจะได้ทำเลย”
“จ้ะ ขอบใจมาก ๆ เพื่อน”
“ไม่เป็นไรจ้ะ เราเพื่อนกัน...เออแล้ว...ตอนนี้แฟนแกอยู่รึเปล่าเนี่ย???”
“เปล่า ไม่อยู่ เขาไปทำงานน่ะ เย็น ๆ โน่นถึงจะกลับ มีอะไรเหรอ”
“ว่าแต่อีพี่ต่อแฟนแก เขาไม่ว่าอะไรหรอ ที่แกจะมาทำงานแบบนี้อ่ะ”