"รอนานหรือเปล่าครับ?" กฤษณ์ถามขึ้นหลังจากที่ตนแทรกกายเข้ามานั่งประจำที่คนขับเช่นเดิม ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองคนข้างกาย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มินลดาหันมาหาชายหนุ่มเช่นเดียวกัน ทั้งสองสบสายตากันแน่นิ่งครู่หนึ่งก่อนจะเรียกสติกลับมาได้
"เอ่อ...ไม่นานเลยค่ะ ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำค่ะ" เธอส่ายหน้าพัลวัน กฤษณ์จึงพยักหน้าหงึกหงักสองสามทีแล้วหันกลับไปมองหนทางเบื้องหน้า เขาหมุนกุญแจสตาร์ทรถและขับออกจากหน้าคณะของมัสยาไป
"แล้ววันนี้ให้มารับกี่โมงครับ?"
"อ้อ มินว่าจะคุยเรื่องนี้กับคุณพอดีค่ะ คุณกฤษณ์ไม่ต้องมารับมาส่งมินแล้วก็ได้นะคะ มินเริ่มชินแล้วก็มีเพื่อนแล้ว" เธอบอก
"ถ้าเช่นนั้นผมคงต้องขอถามเรื่องนี้กับท่านประธานก่อน"
"ทำไมต้องถามท่านก่อนคะ หรือว่าท่านสั่งไว้?"
"เพื่อแจ้งให้ท่านทราบเฉยๆ ครับ คุณอคิราห์เป็นคนให้ทุนการศึกษาคุณก็จริง แต่ท่านไม่ได้มาตัดสินใจหรือใส่ใจเรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณอยู่แล้ว"
