"คุณอคิราห์คะ คิดอะไรอยู่" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง อคิราห์กำลังนั่งชมต้นไม้อยู่ในสวนหน้าบ้านซึ่งถูกประดับประดาด้วยพืชไม้นานาพันธุ์ เขายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาจึงเห็นว่าถึงยามค่ำหกโมงเย็นแล้ว ดวงตะวันกำลังมอดดับคล้อยขอบฟ้าตรงโพ้นภูเขา
"เรียกแล้วไม่พูดแบบนี้ จะคิดซะว่าเรียกเพราะคิดถึงนะครับ" ชายหนุ่มตอบน้ำเสียงอารมณ์ดี ร่างบางจึงเดินมานั่งทิ้งตัวนั่งลงข้างกายกำยำ
"อยู่ด้วยกันแท้ๆ จะคิดถึงทำไมคะ ว่าแต่คุณพูดแบบนั้นกับแม่ได้ยังไงคะ?"
"หึ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงจะดีใจมากนะครับที่ผมกล้าพูดกับแม่เขาขนาดนี้" อคิราห์จ้องมองดวงหน้าหวานของแฟนสาว ดวงตากลมโตเปล่งประกายทว่าเรียวปากอิ่มง้ำงอ
"ก็นั่นผู้หญิงคนอื่นนี่คะ ถึงมัสจะรักคุณแต่ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรขนาดนั้น"
"ทำไมมัสถึงไม่อยากย้ายมาอยู่กับผมครับ?" น้ำเสียงของแฟนหนุ่มฟังดูจริงจังอีกครั้ง แม้ก่อนหน้านี้มัสยาจะตอบมารดาไปว่าขอเวลาคิดดูก่อน ทว่า
