งานศพผ่านไปสามคืนตามที่ตั้งใจเอาไว้ หลังจากที่เก็บข้าวของทุกอย่างออกไปจากบ้านแล้ว ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ แต่สิ่งที่แทรกเข้ามา คือความเศร้าโศกที่ปัดยังไงก็ไม่ยอมจางหายไปจากใจเสียที
“แม่ ให้ฉันกลับมานอนบ้านเป็นเพื่อนไหม”
“บ่เป็นหยัง กลับไปอยู่สำนักโลด” (ไม่เป็นไร กลับไปอยู่สำนักเถอะ)
แม่เอ่ยบอกในขณะที่มัดเก็บเครื่องปรุงที่ยังเหลือค้างจากงานเอาไว้ใช้ ส่วนพี่บัวก็ขึ้นไปเก็บกวาดที่ชั้นบน
“แม่... ยังโกรธฉันไหม”
อีกฝ่ายเหลือบขึ้นมามองดูฉันเล็กน้อย แล้วก้มลงไปมัดถุงน้ำตาลที่อยู่ในมือต่อ
“กูสิเคียดมึงเรื่องหยัง” (ฉันจะโกรธแกเรื่องอะไร)
“ก็เรื่องที่ฉันปากหมาไง”
เธอไม่ตอบกลับมาในทันที เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตามัดถุงเครื่องปรุงอยู่อย่างนั้น
“ว่าไง ยังโกรธฉันอยู่เหรอ ฉันขอโทษ ฉันมันปากไวเองแหละ”
“เคียดจนเซาเคียดแล้วล่ะ มึงกะเป็นคนจังซี่ กูกะฮู่จักอยู่” (โกรธจนหายโกรธแล้ว มึงก็เป็นคนแบบนี้แห
