บนท้องถนนที่เต็มไปด้วยทางแยกมากมาย ฉันกำลังหันซ้ายแลขวาด้วยความสับสน ที่นี่มันคือที่ไหนกันนะ เหมือนไม่เคยเจอมาก่อน
“บุปผา”
เสียงเรียกของผู้หญิงดังแว่วมาจากทางด้านหลัง พอหันขวับกลับไปมองถึงได้เห็นว่ามีผู้หญิงกำลังจะเดินมาที่นี่ เธออยู่ในชุดพื้นบ้านค่อนข้างเก่าแก่ รูปร่างผอมบางผมยาวตกกลางหลัง ใบหน้ายิ้มแย้ม ดูไร้พิษสงใด ๆ ทั้งสิ้น ท่าทางใจดีจัง
“บุปผาลูกแม่...”
คนที่กำลังส่งยิ้มบาง ๆ เดินเข้ามาชิดอย่างใจเย็น ก่อนจะถึงตัวฉันในที่สุด
“ไปนำแม่เด้อลูก” (ไปกับแม่นะลูก)
“ไปไหนคะ?”
ฉันเอาแต่ขมวดเรียวคิ้วด้วยความแปลก ๆ จู่ ๆ ก็จะให้ไปด้วย แล้วจะต้องไปที่ไหน
“มา แม่สิพาไป” (มา แม่จะพาไป)
มือเย็น ๆ แตะสัมผัสลงที่ข้อมือฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะดึงให้เดินตามไปยังเส้นทางที่เธอเพิ่งเดินออกมา แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะก้าวตามหลังได้ถึงสามก้าว จู่ ๆ ก็ต้องหยุดกึกเพราะได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย
“ชบา”
“...”
