บทที่ 13
หวังเป็นคนแรก
ประตูห้องบนชั้นสามของคลับถูกเปิดเข้ามา โดยร่างสูงในชุดกางเกงยีนกับเสื้อยืดสีดำดูแปลกตา สายขิมนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนโซฟารีบหันมอง รีบเมินหน้าหนีปล่อยน้ำตาไหลรินไม่ยอมทักเหมือนทุกครั้ง
ทาวน์ถอนหายใจพรืดใหญ่ เหนื่อยหน่ายกับความขี้แย ร้องเก่ง ดื้อเก่ง ถ้าไม่ติดต้องเก็บไว้ใกล้ตัวเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง คงให้ออกไปอยู่ข้างนอกแล้วค่อยๆ ตีตัวออกห่าง แม้ติดใจเซ็กส์ของเธออยู่ไม่น้อย แต่ไม่อยากปวดหัว ผู้หญิงเป็นเพศที่ไม่น่าเข้าใกล้ นอกจากเวลาอยากปลดเปลื้องความต้องการดิบเถื่อนเท่านั้น
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม หื้ม..” พื้นที่ด้านข้างยุบตัวลงตามน้ำหนัก สายขิมจึงงุดหน้าหนี ทาวน์ยื่นมือเข้ามาหมายเช็ดน้ำตาแต่เธอปัดออก
“............”
“ไม่พูดฉันจะรู้มั้ยว่าเป็นอะไร งอน น้อยใจ หรือโกรธ ก็พูดมา” พยายามใจเย็นอย่างที่สุด นอกจากบุพการีกับอดีตคนรัก ก็ไม่เคยง้อใครขนาดนี้
“............”
