บทที่ 18
เอาใจ
เมื่อเด็กโกรธเขาก็ต้องอยู่เอาใจ วันต่อมาทาวน์จึงขลุกอยู่กับสายขิมที่ห้องบนชั้นสามไม่ไปไหน ให้วาโยกับสกายดูงานแทน สร้างความแปลกใจให้ลูกน้องไม่น้อย
“นั่งนิ่งๆ นะคะ ห้ามขยับ” สายขิมสั่งเสียงดุ เมื่อนายแบบจำเป็นบ่นเมื่อยที่ต้องนั่งท่าเดิมมาเกือบชั่วโมง
“เสร็จยังล่ะ” คนที่คุ้นชินกับการออกคำสั่ง ต้องมานั่งให้คนอื่นสั่งแทนเริ่มหงุดหงิด
“ใกล้แล้วค่า..คุณขาอดทนนะคะ ขิมเร่งมือที่สุดแล้ว” ริมฝีปากสีชมพูออดอ้อนเสียงหวาน กะพริบตาปริบๆ ร้องขอ แล้วใครมันจะใจแข็งได้ลงคอ ว่าไงก็ว่าตามกัน ในเมื่ออยากตามใจก็ต้องไปให้สุด
“รีบๆ หน่อยแล้วกัน..”
“เย้..คุณขาใจดีที่สุดเลย จุ๊บ” เธอส่งจูบผ่านอากาศมา คนตัวโตที่นั่งหน้าบึ้งก็ใจกระตุก ที่เขาว่าเด็กทำอะไรก็น่ารัก คงเป็นแบบนี้นี่เอง
แต่เดี๋ยวนะ..เขาไม่ควรเคลิ้มป่ะ
ในขณะที่ทาวน์ตบตีกับความคิดของตัวเอง สายขิมก็ขะมักเขม้นลงแสงและเงาอย่างตั้งใจ ไม่ถึ
