บทที่ 29
คงมีความสุข
สาวน้อยถูกปลุกให้ตื่นในตอนเช้าตรู่ สะลึมสะลือลุกอาบน้ำแต่งตัวตามคำสั่ง เดินอย่างไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาบนรถ แล้วก็หลับโดยที่ไม่รู้จะถูกพาไปไหน จนเวลาสายของวันรถก็แล่นมาจอดในรีสอร์ตติดแม่น้ำจังหวัดกาญจนบุรี
“ถึงแล้วค่ะเด็กขี้เซา..” ทาวน์กระซิบข้างหูคนหลับไม่รู้เรื่อง ก็ยังไม่มีทีท่าจะตื่นมารับรู้ จึงช้อนอุ้มแนบอกเดินไปยังห้องพัก วางเธอบนเตียงขนาดใหญ่ ทิ้งตัวนอนเท้าแขนมองใบหน้าจิ้มลิ้มอยู่แบบนั้น
“อือ..” สายขิมปัดมือที่ก่อกวนออก พลิกตะแคงหันไปทางอื่น ทาวน์ก็ตามเข้าไปสวมกอด กดจูบลงบนไหล่ของเธอ
นับวันเขาก็ยิ่งติดสายขิมมากขึ้น เห็นเป็นต้องกอดต้องหอม ถึงเธอเอาแต่ทำหน้าเศร้าอมทุกข์ ไม่มีชีวิตชีวาก็ยังอยากเข้าใกล้อยู่ดี ตากลมโตที่ตัดพ้อน้อยใจก็ช่างน่าสงสาร เวลาที่เขาเย้าแหย่ให้โกรธเธอก็ขู่ฟ่อๆ ทว่าไม่น่ากลัวเลยสักนิด
“พามาเที่ยวรีสอร์ตที่อยากมาไง ตื่นมาดูหน่อยเร็ว” ทาวน์กระซิ
