บทที่ 32
หูดับ
เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนที่สายขิมมาอาศัยอยู่ที่จังหวัดเล็กๆ ทางภาคเหนือ มันไม่ง่ายที่ต้องก้าวผ่านความเจ็บปวดเสียใจ มองไปทางไหนก็มืดมน หาทางออกไม่เจอ สองสัปดาห์แรกเธอกินไม่ได้นอนไม่หลับคล้ายตรอมใจ ไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ วันๆ แทบไม่ทำอะไรและไม่ออกไปไหน ได้แต่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง
เรื่องพ่อ เรื่องทัชชา เรื่องรัชนี และก็เรื่องทาวน์ วนเวียนอยู่ในหัวซ้ำๆ เธอปล่อยให้เรื่องเหล่านี้ทำร้ายและปล่อยให้ตัวเองเสียใจให้พอ จากนั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้นใหม่ ด้วยกำลังใจจากมิราที่คอยอยู่เคียงข้าง ถึงยังหม่นเศร้าแต่เมื่อคิดว่าชีวิตต้องเดินต่อ สายขิมก็ฮึดสู้ ไม่อยากอยู่อย่างไร้ค่า ปล่อยวันเวลาให้เปล่าประโยชน์
เริ่มจากกินข้าว ดูแลตัวเองให้แข็งแรง จากนั้นก็ซื้อเครื่องมือสื่อสาร ออกไปสำรวจตัวเมือง และหางานทำ ซึ่งมิราก็ช่วยหาอีกแรง จนได้งานเป็นผู้ช่วยเชฟในร้านอาหารใกล้หอพัก ถึงค่าจ้างน้อยนิดสายขิม
