หรูหราแต่วังเวง
1156 Words
ตอนที่ 7
หรูหราแต่วังเวง
ชนัญชิดากลับมาถึงหอพักก็รีบเก็บของใช้ที่จำเป็นเพื่อจะย้ายไปอยู่คอนโดมิเนียมของเมฆินทร์ เธอเอาแค่ชุดนักศึกษาและหนังสือไปเท่านั้นส่วนของใช้อื่นก็ทิ้งไว้อย่างเดิมเพราะค่าหอที่นี่จ่ายเป็นเทอมและเธอเหลืออีกเกือบสองเดือนถึงจะครบกำหนดย้ายออก
กระเป๋าเดินทางใบเล็กสองใบและกล่องหนังสืออีกสองกล่องวางอยู่ที่ริมประตูทางออก เธอคิดว่าเย็นวันศุกร์ค่อยโทรบอกเลขาของเมฆินทร์
“แกต้องย้ายไปอยู่คอนโดเขาจริงเหรอ” ไอลดาถามระหว่างทานอาหารกลางวันด้วยกันในวันศุกร์
“อือ ถ้าฉันไม่ย้ายเพื่อนในหอก็คงรู้กันหมด”
“เขาบอกไหมว่าแกจะต้องอยู่กับเขานานแค่ไหน” มารีน่าอยากรู้ว่าเมื่อไหร่เพื่อนจะเป็นอิสระ
“ฉันไม่กล้าถามหรอก เอาไว้สนิทกว่านี่ค่อยถาม”
“คอนโดเขาอยู่ตรงไหนเหรอ “
“ฉันก็ไม่รู้หรอกวันนี้เลขาเขาจะพาไปน่ะ แต่เขาบอกว่าเดินทางสะดวกนะ”
“แกตื่นเต้นไหมมะปราง”
“มากเลยล่ะลดา แกก็รู้ว่าฉันไม่เคยมีแฟนแล้วนี่จู่ๆ จะต้องไปเป็นนางบำเรอมันก็ทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น” ชนัญชิดารู้สึกแบบนี้นั้นจริง ยิ่งจะย้ายไปอยู่คอนโดเขาเธอก็ยิ่งตื่นเต้น
“แต่เขาเป็นสเปกของแกไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่ แต่เขาก็เป็นเจ้าหนี้ด้วยนะ”
“นั่นสินะ ฉันกลัวว่าแกอยู่ใกล้ๆ กับเขาแล้วจะหลงรักเขา”
“คงยากนะบีบี เพราะพ่อบอกว่าเขามีผู้หญิงที่เลี้ยงไว้หลายคน เขาคงไม่มาสนใจฉันหรอก”
“แล้วถ้าเขาสนใจล่ะ แบบว่าอยากคบเป็นแฟนอะไรงี้”
“ไม่ล่ะ ถึงจะชอบจะตรงสเปกมากแค่ไหนแต่ถ้าเจ้าชู้ก็ขอบายล่ะกันนะ”
หลังเลิกเรียนวันนี้ชนัญชิดาก็ยกกระเป๋าเดินทางและกล่องหนังสือลงมารอด้านล่างเพราะไม่อยากรบกวนคุณรัชนีกรมากจนเกินไป
“สวัสดีค่ะพี่นิด” หญิงสาวยกมือไว้รัชนีกรที่เดินลงมาจากรถพร้อมกับผู้ชายอีกคน
“ของมีแค่นี้ใช่ไหมคะ”
“ค่ะพี่นิด”
“น่าจะรอพี่มาช่วย”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ แค่นี้สบายมาก”
เมื่อทักทายกันแล้วชายที่กับรัชนีกรก็ช่วยยกของทั้งหมดขึ้นรถเพื่อตรงไปยังคอนโดของเมฆินทร์
“คุณเมฆินทร์ให้พี่เตรียมทุกอย่างให้แล้ว แต่ถ้าขาดเหลืออะไรโทรบอกพี่ได้ตลอดนะคะ”
“พี่นิดค่ะแล้วคุณเมฆินทร์เขาพักอยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่าคะ”
“ไม่หรอกจ้ะ เขาพักอยู่อีกที่ มะปรางใช้ชีวิตได้ตามปกติเลยนะ พี่ไปก่อนพรุ่งนี้สายๆ พี่จะมารับนะเราต้องไปทำธุระที่คุยกันไว้”
“ค่ะพี่นิด”
เมื่อรัชนีกรและคนขับรถช่วยเขาของขึ้นมาบนห้องจนหมดแล้วทั้งสองคนก็กลับตอนนี้ในห้องกว้างจึงเหลือแค่ชนัญชิดาเพียงคนเดียว
คอนโดแห่งนี้ค่อนข้างหรู ห้องพักขนาดกว้างขวาง ตกแต่งอย่างทันสมัย มีเฟอร์นิเจอร์และสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน
ชนัญชิดาก็เดินสำรวจไปทั่วห้อง ก่อนจะไปหยุดที่หน้าต่างบานใหญ่เธอมองลงไปยังเมืองเบื้องล่างแล้วรู้สึกหดหู่และอ้างว้าง น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้มาตลอดทั้งวันก็ไหลออกมาอย่างคุมไม่อยู่ หญิงสาวไม่รู้ว่าชีวิตต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร เธอจะต้องทำอะไรบ้าง เธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่สิ่งที่เธอรู้แน่ๆ คือ ชีวิตของเธอได้เปลี่ยนไปแล้ว ตั้งแต่วินาทีที่พ่อของเธอขายเธอให้กับผู้ชายที่ เมฆินทร์
เธอทรุดตัวลงนั่งบนพื้นห้องเย็นๆ คอนโดหรูดูอ้างว้างและเงียบเหงาเกินไปสำหรับหญิงสาวตัวเล็กๆ อย่าง น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามาจนรับแทบไม่ไหว ความผิดหวังในโชคชะตา และความกลัวต่ออนาคตที่ไม่รู้ว่าเธอจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง ดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้กวาดมองไปรอบๆ ห้องที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ มันเป็นห้องที่สวยงาม หรูหรา เกินกว่าที่นักศึกษาอย่างเธอจะจินตนาการได้ แต่สิ่งอำนวยความสะดวกสบายเหล่านี้กลับไม่ได้ช่วยให้จิตใจของเธอดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย
หญิงสาวลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องนอน กลางห้องมีเตียงนอนขนาดคิงไซส์ทำให้เธอดูตัวเล็กไปถนัดตา
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะที่มาเจอเรื่องแบบนี้” เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงสะอื้นไห้เงียบๆ ดังขึ้นในห้องที่มืดสนิท เธอไม่รู้ว่าเมฆินทร์จะเป็นคนแบบไหน เขาจะทำอะไรกับเธอบ้าง เธอรู้เพียงว่าเธอจะต้องอยู่ในสถานะที่เรียกว่า “นางบำเรอ” และไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
คืนนี้เป็นคืนที่ยาวนาน กว่าเธอจะหลับลงได้ก็ผ่านไปนานหลายชั่วโมง
เช้าวันจันทร์
ชนัญชิดาตื่นนอนเร็วกว่าปกติเพราะเธอต้องนั่งรถไฟฟ้าเพื่อไปเรียนต่างจากหอพักเดิมที่เดินไปไม่กี่นามีก็ถึง เธอลงจากสถานีรถไฟและเดินต่อไปอีกไม่กี่นาทีก็มาถึงหน้ามหาวิทยาลัยหญิงสาวยิ้มเมื่อเห็นว่าตอนนี้ไอลดาและมารีน่ามายืนรอเธออยู่ก่อนแล้ว
“มะปราง ทางนี้” มารีน่าโบกมือให้เพราะกลัวว่าเพื่อนจะเดินเลยไป
“เป็นไงบ้างมะปรางคอนโดอยู่ไกลไหม”
“ไม่นะบีบี นั่งรถไฟฟ้ามาแค่สถานีเดียวเอง”
“แล้วน่าอยู่ไหม” หญิงสาวถามเพิ่ม
“น่าอยู่นะห้องกว้างมากด้วยแต่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”
“ทำไมล่ะ”
“ก็มันวังเวงยังไงก็ไม่รู้ลดา ฉันนอนมาสามคืนแล้วยังไม่ชินเลย”
“แล้วคุณเมฆินทร์เขาไม่มานอนด้วยเหรอ” ไอลดาถามเพิ่ม
“ไม่นะ ฉันว่าบางทีเขาอาจจะไม่มาเลยก็ได้”
“แล้วเขาจะจ่ายเงินไปตั้งเจ็ดแสนทำไมล่ะ” มารีน่าสงสัย
“ก็เพราะเขาอยากจะช่วยพ่อล่ะมั้ง พ่อทำงานที่บริษัทของเขามานาน” ชนัญชิดาคิดว่าถ้าเขาไม่มาเธอที่คอนโดเลยก็จะเป็นเรื่องที่ดีมาก
“ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดีนะมะปราง แกจะได้ไม่เปลืองตัวด้วย”
“ฉันก็ว่างั้นแหละลดา แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ พอเรียนจบฉันจะหาเงินมาใช้หนี้เขา” หญิงสาวตั้งใจแล้วว่าถ้าเธอเรียนจบเธอจะรีบหางานทำแล้วค่อยๆ ผ่อนใช้หนี้เขา
- Writer
